...Ne senin beyliğin, ne benim hanımlığım tutsun...
... Yeni evli çiftler henüz birbirlerine alışma sürecindeyken, kendileriyle ilgili çekincelerini, önceliklerini birbirlerine anlatıp, ilk günleri kazasız atlatmaya çalışıyorlarmış. Kadın, "şunları iyi yaparım, şunlarda eksiklerim var, şunları sevmem, bunları sevmem" gibi malum kadınların pey çok şeyde var olan beklentilerini inceden inceye anlatır. Adam da ilk günlerin heyecanıyla hepsini makul karşılar, kabul eder. Kadın en son olarak da "benim ayda bir hafta, hanımlığım tutar, hiçbir iş yapmam, her şeyi sen yaparsın" der. Adamın canı sıkılır, ama ne yapsın, çaresiz kabul eder. Adam da "benim öyle çok fazla isteklerim yok, ayda sadece bir gün beyliğim tutar, artık sen de idare edersin der" kadının hoşuna gider, içinden "bir gün değil mi, nasıl olsa geçer" der.
...Daha birinci ayda kadın "bu hafta benim hanımlığım tuttu, bir hafta boyunca yemek, bulaşık her türlü iş seni bekliyor, benden bir şey bekleme, benim izime hizmet edecen" demiş. Adam bir hafta dişini sıkıp, görevlerini yerine getirir. Sıra adamın beyliğine gelir, kadın da bir gün değil mi, katlanırız diye düşünür. Adam sabahtan akşama kadar yapmadığı afra tafra, naz niyaz, eziyet bırakmaz. Kadıncağız canından bezmiştir. Sonunda kadın kocasına "bundan sonra ne senin beyliğin, ne de benim hanımlığım tutsun, ne yapılacaksak el birliği ile halledelim, birbirimize anlayışlı olalım" deyip, konuyu tatlıya baglamışlar.
... Evlilikler karşılıklı iyi niyet ve anlayışla ayakta kalabilen kurumlardır. Evlenince aile olunmuyor, çiftler ortak gelecek hayalleri kurulabiliyorsa, senin paran benim param demiyorsa, karşılıklı empati kurabiliyorsa en önemlisi de bir birbirlerinin hakkına hukukuna saygı duyuyorlarsa o zaman gerçek bir aile, çocuklarını sağlıklı yetiştirdikleri sıcak ve mutlu bir yuvaya sahip oluyorlar. Yunan adalarının birinde yılın bir ayında kadınların işini erkekler, erkeklerin işlerini kadınlar yapıyormuş. Empati yapmanın bundan daha güzel yöntemi olamaz herhalde...
... Sağlıcakla kalın...