1
Yorum
8
Beğeni
0,0
Puan
235
Okunma
kalp evinin anahtarını denize attın değil mi
bir daha çıkmayayım diye
bakışlarımı gözlerine kilitlediğinde anlamalıydım aslında
veyahut yalnızlığımla arandaki o köprüyü yıktığında
ya sözlerine ne demeli
bütün iyelik eklerimi sen aldın
ben ben olalı bu kadar biz olmamıştım
birden iki olmak gibiydi sanki
ya da bir daha ikiye bölünemeyen bir olmak gibi
...
bazen gözlerine tırmanıyorum kalbinden
kendime bakıyorum bakışlarındaki pencereden
bakıyorum ama yokum
belli ki içindeyim
oh be diyorum
...
sonra bir daha çıkıyorum o pencereye
başkası var mı diye
...
birinin gölgesi ama aynı ben
...
gözlerindeki ışıkmış meğer ardıma düşen
Şiirin sahibi
Cevap Yaz