Dünyanın en iyi sporcularının, sinema ve tiyatro sanatçılarının, ressamlarının, müzisyenlerinin başarılarının arkasındaki sır çalışma, teknik ve yetenekten daha çok tutkudur. Tutku her şey değildir belki ama çok şeydir. Dokunduğu her şeyi yakan bir kor, önüne çıkan bütün engelleri yok eden, küle döndüren bir lavdır, tutku. Tutku kontrol edilmez, eğitilmez, terbiye olmaz, dengede durmaz.

Bazı ruhlar tutkunun bezinden dokunmuş gibidir. Onları, yaptıkları işten, özdeşleştirildikleri meslekten, yaşadıkları hayattan başka türlüsüyle hayal edemezsiniz. Wolfgang Amadeus Mozart kırk kere düyaya gelse, her seferinde elleri piyanoya giderdi, herhalde. Mozart’ı doğduğu kent olan Salzburg’ta yaygın olan dokuma sanayiinde bir işçi olarak hayal edemezsiniz. Aynı şekilde Pablo Picasso dünyaya kaç kez gelirse gelsin hepsinde elleri boyaya bulanırdı. Onu İspanya’da bir balıkçı olarak düşünmek, sanırım saçma olur du.

Müziğin ve dansın en tutkulu hali olan tangonun doğduğu toprakların çocuğu olan Diego Armando Maradona, tutkunun futbol sahalarına yansımış canlı örneğiydi; onu en iyi tanımlayan kelime de tutkuydu, belki de. O top sürerken ayağında bir melodi olduğunu hissederdiniz. Latin dünyasının efsane lideri Che Guevara’nın "Gerçekçi olalım, imkansızı isteyelim." sözünün bir ütopya, bir hayal, bir fantezi olmadığını, tutkunuz olduğu takdirde gerçekleştirilebileceğini başka bir Latin efsanesi Maradona, yaptıklarıyla tüm dünyaya göstermişti, adeta.

Kendi yarı sahasından başlayıp kaleci de dahil sekiz futbolcuyu çalımlayıp topu filelere bırakmayı, tarihinde hiç şampiyon olmamış bir takımı 2 defa Serie A şampiyonu yapmayı, tarihinde hiç Avrupa şampiyonu olmamış bir takıma UEFA kupasını kazandırmayı, sadece çalışma, teknik ve yetenekle açıklayamazsınız.

İnsanoğlunun sahip olduğu şeyleri normal seyrinin dışında bir sıçramayla ileriye taşıyanlar da yeteneklerinin, çalışmalarının, tekniklerinin yanında tutkudan beslenenlerdir; tutkunun kumaşından dokunmuş bir ruha sahip olanlardır.

Remzi ORMANCI
Aralık 2024
Osmangazi/BURSA