YETER Kİ RABBİNE SIĞINSIN İNSAN...

• 25 Kasım 2024 Pazartesi 10:29:37

Düşlerimin bir rengi var mıydı sahiden de içine düşülesi o kuyudan hayli uzak olsam bile varsa yoksa duygulara tutsak ve de atılan her adım nasıl ki ad’ımda saklıydı bazen hüzün bazen rehavet ve işte rivayetlerin bastonu ve işte sevginin esaretinde büyüyen bir Ateş misali Rabbim sayesinde varacağım son durağı İnşallah kutsar İlahi Adalet…
Döngü.
Belki de insanların tek derdi:
Asılası bir resim değil iken üstelik ve işte şerh düşülesi o genel duygu sarmalı, resmeden cihanı kaidelerin ise saklı kaldığı gözümden sakındığım kadar matemi ve mahremi, Rabbimin yoldaşlığında kavuşmak aslıma ve doğruya ve huzura, huzuruna çıktığım maneviyat iken ruhumun ve yüreğimin tek ve de hakkaniyetli Sığınağı.
Günlerse pekişen.
Hayat ise bir yudum su.
Renkler bazen kasvetli bazen duru.
Ve de şüheda mazim yana yakıla değil aşkla yanan İlahi Ateşin, zemheride dahi kâinatı ısıttığı.
Gecedir günden ayrı.
Kasıtlı kasıtsız bir ıssızlık iken elbet gecenin kayrası ve de kaynağı ve işte huzura delalet bir yolculuk gözümden sakındığım kadar sevginin meali.
Günler ise hızlıca geçen.
Ne çok insan ne çok haris yürek eşrafı bozan bozguna uğratan ve de kopacakmışçasına kızılca kıyamet, demli satırların indinde derli toplu sevdaların nezdinde ve de sevgi denen iklimde gölgeme dahi taviz vermeden solsam bile genç yaşımda ve işte kaderime razı kederimi dahi sevebildiğim…
Vardır elbet bir hayır her işte:
Hayır ya da evet, değil mi ki gocunmadığım ve işte sözcüklerin renklerinde ıslıkladığım kadar karanlığı, asla ve asla duruşumu bozmadığım.
Bir yankı.
Bir yangı.
Bir de yanılgı yüklü yer gök…
Yerleşimi kadar insanın en başta gelirken İlahi Adalet ve sadakat.
Günler bazen sessiz bazen yankılı…
Geceler ise yangının başladığı yer misali güneşi varsın olsun karalasın hangi zalimse tapınan nefsine ve iblise ve de güneşin asla ve asla balçıkla sıvanmadığı.
Refüze edilmişken bir yürek bir insan ve de ne varsa saklı tuttuğu kadar hicran…
Uyumsuz olsa ne ki mizaçlar yeter ki Rabbine sığınsın insan.
Bir menzil belki de sevginin durağında saklı o rivayet varsın olsun insanın insana ettiği ihanet: doğanın nazarında duaların sıcaklığında eriyen buzullar misali, göç mevsimine verilen her işaret ve de her sus payı söylem ve işte korunaklı iken insan ve mabedi, Rabbin gücüne eş değer olmaz elbet hiçbir kelam ve fiiliyat.
Zamandan mekândan çok uzak…
Zanlarla tutuşmuş nice kutsal ocak.
Meali umut ve huzur iken insanın…
Taşlansa ne ki taçlanacağı yere ve işte tahayyül edilenden çok öte varacağımız o menzil o istikamet.
Tozu dumana katan ne varsa mevsimin meylettiği rüzgâra yoldaş…
Tuzu kuru olsa ne ki onca insanın yeter ki şefkat ve merhamet ile okşansın başım hem dik insan karşısında hem de kıldan ince boynum Allah katında ve işte tutanaklara geçilesi ve işte tutamağım hayata ve işte duyguların asaleti baştan aşağı yıkılan bir kale olsam bile kaile alınmadığım kadar kalemimle eşleşen yürek sesim ve inancım ve işte kutsanmış acının ve tüm duyguların erbabı varsa yoksa Allah yolunda bir faniyim: beşer olduğum kadar şaşmamak adına yeter ki şaşırtmasın yüce Mevla belki de babamın öldüğü yaştayım, yasa misali iken yüreğim yüklü iken yasla ve akan yaşımdan asla sökün etmeyeceğim kadar da dönüşüm yok iken Allah’a verilmiş her sözümde yeminimde sözcüklerim ve ben ve işte devasa bir gizem bilen biri var ki şükürlere delalet.