Farkındalık Kahvesi

• 23 Kasım 2024 Cumartesi 02:58:26

Baktığım insanların yüzünde, sesinde, davranışında senden bir iz bulmaya çalışıyordum hep. Geceye saklanıp, senin sesine sarılıp uyuyordum. Bir çocuğun karanlıktan korkması ve yorganına sarılması gibi özlemine sarıldım uzun bir süre. Çünkü; yokluğun, bir karabasan gibi çökmüştü üstüme.

Haklı serzenişlerimden vazgeçip, haksız varlığına bile kabule geçmiştim. Sana karşı, çay gibi durdukça soğumam gerekirken, demlenmiş çay misali, her geçen gün daha çok özlüyordum...

Seni seviyordum. Senin için tüm fedakarlıkları yapabilecek kadar asil, bensiz mutlu olmanı istemeyecek kadar bencil ve aşıktım. Oysa tüm bencilliği kendime yapıyordum...
Öğrendim ki; "Aşk acı verir, tüketir, yakar yıkar ama masumdur. Ruhlar bencil olmazmış!"
Hiç tanımadığım birisi dedi bana bu sözleri, hâlâ aşkı masum görenler varmış, ne tuhaf!

"İçimde ki masumluğu öldürenin, hiç suçu yok mu?" diye düşündüm. Aşkı yazarken, sevgiden bahsederken, inançsızlığımla yüzleşmek ne derece adildi? Sorguladım, yüzleştim kendimle; bir sürü cevapsız sorularım vardı, hepsinin peşini bıraktım.

Gideni içimden uğurlamayı öğrendim. Kabul ettim kaybetmek kelimesinin özünü, çünkü; seni kaybettiğim yerde, kendime kavuştum. Kendimle barıştım, ruhuma sarıldım.
Barışma şerefine bir kahve ısmarladım kendime, bol köpüklü ve buram buram içtenlik kokanından, kalbimi dinledim; "Ne istiyorsun?" diye sordum. Kalbime ve ruhuma haksızlık edecek insanlardan uzak durmam gerektiğini söyledi bana. O kahve hiç bu kadar lezzetli gelmemişti bugüne kadar, "Farkındalık kahvesi" koydum adını...

Aşk, ruhların aynı masada oturmasıydı ve benim masamda sen yoktun hiçbir zaman!
Ama ben hep iki kişilik hazırlık yapardım masamda, iki kişilik düşünür, iki kişilik severdim.

Aşk, sen değildin. Aşk bendim! Sana yüklediğim anlamdı, yani seni sevdim diye aşkı sana yakıştırmıştım. Oysa üzerinde eğreti duruyormuş, bugün öğrendim! Layık olmayanı sevmek, düpedüz kendine yaptığın bir ihanetmiş...

Seni sevdiğim için, kendimi bağışlıyorum! Bundan sonra; önce kendimi, sonra kendime iyi geleni...

Seda Özlem Başpınar