Anne ve Çocukları

• 20 Kasım 2024 Çarşamba 23:03:12

Bu diziyi benim izlememem lazımdı..
Beni nerden tanıyor Bu senarist Allah Allah..
Berbat bir hayatım var dı, bıçak kemiğe dayanalı çok olmuştu..
Artık gitmeliyim dedim, oğlum Beni cesaretlendirdi.
Saygın bir mesleğim vardı, bana kalsa çok daha çalışırdım lakin Artık hiç bir yerde huzurum kalmamıştı..
Zamansız istifamı verdim ki ben bile şaşırdım..
Artık canıma yetmişti dayak, açlık..
Kendimden geçtim çocuklarım açtı.. Tüm paramı alıp zıkkım olsun yiyordu, nere gidiyordu o paralar bilmiyorum..
Annem Ankara da yaşıyordu..
Oturduğumuz ev çok güzeldi o şehrin en güzel evlerinden di.
İçinde bir kuruşu yoktu, benim altınların ve annem yardım etmişti ve tapusunu kendi üstüne yapmıştı..
Birisi bana münferit tapu yaptırın demişti, söyledim diye yer yerinden oynadı. Öyle bir sütü bozuk tu yani..
Emekli olacağım parayı ben gider alırım dedi cevap veremedim..
Oğlum sakın dedi bak dımdızlak kalırız , kabul etme dedi..
Öyle kötü şeyler yaşattı ki düşünemiyordum bile..
Sonuçta İstanbul a gittim abime, emekli paramı aldım yeğenim Şener paramı döviz yaptı..
Döndüm paramı almak için bin takla atıyor. Ben aklıma koymuşum o naletden ve hiç
sevmediğim o şehirden çocuklarımla temelli gitmeyi..
Bir evim olmalıydı çocuklarımla sığınacağım..
Anlara ya gittim ev almak istediğimi söyledim anacığıma.
Aman ne lüksü düşündüm ne konforu yeterki bir evimiz olsun.
Oldu çok şükür. Annemde yardım etti nurlarda uyusun.
Ama ev daha inşaat..
Sütü bozuk bu sefer madem öyle bana altın yıldız dan kumaş al bi takım elbise diktir demezmi..
Ahhhhhh şimdi ki aklım olacaktı..
Turgay vardı kardeşten öte Ankara dan geldi kamyonu ile eşyalarımızı aldı ve bizi götürdü.
Ev bitmemiş cam yok kapı yok, bir kaç gün arabada durdu eşyalar ve taşıdık eve ama oturulur gibi değil.
Anneme gittik ama annem memlekette evde bir başka bela ve oğlu..
Sabah oğlumla eve gidiyor amele gibi çalışıyor akşam pestil gibi o eve dönüyordum.
Çünkü yatacak yer yok, evin içi taş çakıl..
Gene yorgun bir akşam dönüşü oğlumla döndük çünkü iki küçük çocuğum o evde.
Sofrayı kurduk acız o kadın tabakları kafamıza vuruyor sanki ve defoldu odasına gitti biz öyle kaldık..
Bir lokma yemedik, çocuklarım boynunu büktü..
Kalktık kendi eşyalarımızdan elimize ne geldiyse aldık kapıyı çekip çıktık sofrasını ona bırakarak ki masrafı ben görüyordum..
Evimize gittik elektrik yok ameleler açtı kapıyı hayırdır bu saatte diyerek .
Çakmak yardımı ile girdik evimize. O taşın toprağın üstüne ne bulduysak attık ve yattık..
Sabah kalktık, cam yok, kapı yok ama biz elele şarkılar söyledik.
Su yok, ocak yok ama evimizdeydik ya çokkkkkk şükür..
Gerisini getiremiyorum sonra yazayım olur mu ?
Biz nasıl bir savaş verdik..