lüzumsuz adam

• 19 Kasım 2024 Salı 05:43:53

tanrı dünyayı insanın avuçlarına bir rüya gibi bıraktı. ama lüzumsuz adam o rüyayı tutamayan elleriyle. zamanın akışında kayboldu. geriye unutulmuş bir anının bile anlatamayacağı sessizliği kaldı



lüzumsuz bir adamın izini süren
o sessiz sokaklarda avuçlarımızdan yavaşça kayıp giden anılar zamanın gümüş suyuna kapılıp yokluğun kucağına düşer. lüzumsuz adam bilirsiniz sait faik’in o yüreği sevdalı ama yalnızlığın dostluğuna alışmış kahramanı. sözleri hüzünlü bir ninni gibi içimize işler. sokakların içinde bir kervan misali geçip giderken o naif ve kırık hikayelerini usulca bırakır ardında. çünkü insan avuçlarından dökülen her şeyle kendini bulur bu koca dünyanın kimsesiz dehlizlerinde. beklemek mi anlamsız olur. kelimeler hükmünü yitirir. düşler erir. geriye kimsesiz gecelerin sessizliği kalır. en acısı da bu kayboluşun öylece oluvermemesi. bir daha yerine konulamayacak kadar derin bir yitip gitme olması. avuçlarımızdan süzülen düşler değil aslında. içimizdeki çocuk o sokaklarda gezinen bir hayalet olur da geriye gölgemiz kalır

gelecek hep geldi. gelecek yine gelecek. ama her seferinde biraz daha eksileceğiz. renkler solacak. umutlar çorak topraklarda kaybolacak. lüzumsuz adam o yolcu yalnızlık belki de bu yüzden hep arar. sokakların anlamsız karmaşasında bir iz bir gök aydınlığı. çünkü ölüm herkesin başında. ama mesele onun gelişi değil. mesele bizim ona ne kadar hazır olduğumuz. avuçlarımızdan kayıp giden her şey içimizde yankılanan o yoksulluğun aynasıdır. tutamadığımız ne varsa aslında bizim değilmiş

sait faik’in hikayelerinden düşüp gelmiş lüzumsuz adam. her adımında sokağın hikayesini fısıldayan o masum yüzlü. belki bir çınar gölgesinde dertleştiğimiz yaşlı bir âşık gibi. öyle bir anlatır ki. insanın benliği lime lime dökülürken bile içinde bir kıvılcım kalır. bu kıvılcım karanlığa meydan okur. aşk mı kurtarır bizi. belki de denizin tuzu derde derman olur. lüzumsuz adam usulca anlatır o nağmeleri. hayatın kayıp gitse bile avuçlarımızdan. içimizde o cılız direnişin hep var olduğunu

gelecek her zaman olduğu gibi yine gelecek. ölüm de onunla birlikte usulca sokakları arşınlayacak. belki bir çiçek kokusunda. belki bir akşamüstü melteminde. ama asıl mesele içimizdeki o son savunmayı ne kadar güçlü tutabildiğimiz. lüzumsuz adam sokak lambalarının altında yitmiş bir ışık ararken. her kayıp bir vedadır. her veda kalbimizde kalan anılara daha sıkı sarılmayı öğretir. sait faik’in hikayeleri gibi. avuçlarımızdan kayıp gitse de o sevdalar. bizi sokaklara bağlayan incecik bir sevda ipi olur

sonra o sokaklar gelir aklımıza. lüzumsuz adam’ın iz bıraktığı. bir zamanlar keşfetmekten çekindiğimiz o karanlık köşeler. şimdi anılarla dolu. hâlâ sesimiz yankılanıyor o taş duvarlarda. bir zamanlar adını yazdığımız ağaçlar bize eski dostların özlemini taşır. umut bir koca çınarın köklerinde büyür belki. ama dallarında hep özlediğimiz baharlar saklıdır

işte böyle. hayat o naif hikayelerin içinde. lüzumsuz adam’ın gezindiği o sokaklarda. dengede kalmak için çırpınıp dururuz. sait faik’in dediği gibi. denize açılırsak belki buluruz o eski sevdayı. o yüzden içimizde o cılız direniş hep var. çünkü hayat avuçlarımızdan kayıp gitse de o köhne sokaklarda yaşama sevdalı bir anıyı yaşatır. ve biz biliriz. her şey kayıp gitse de umut o incecik bir çocuk yüreğinde büyümeye devam eder