Nadasa Bırakılan Sevda - 4

O gün geldi çattı,kalbim yerinden söküldü
Ne oluyor
Kimmmm
Nedennn
Allah’ım naralarim hastane odasında yankılandı ve hala yankilaniyordur o koridorlar

Toprak seni aldı kollarına sevgili.
Ne kadar kaçsak da ölümün kollarından,
En sonunda bizi buldu o kara gün.
Bir damla yaş toprağa düşerken,
Sanki kalbim de çatladı, ikiye bölündü.
Mezar taşında adın yazılı, sessizce okudum,
Her harfinde yüreğim yandı, canım acıdı.
İlkbahar geldiğinde hep beraber çiçek açarız sanmıştım,
Ama çiçekler soldu, bahar hiç gelmedi.
Ertelediğimiz, "sonra yaşarız" dediğimiz aşkımızı,
Toprak aldı, o mezar kazıldı, sevgili.Diz çöküp başında ağladım,
"Ah!" dedim, "neden bu kadar erken?"Gözyaşlarım toprağı ıslattı,
Biriken yaşlarımda yüzün belirdi.Rüzgarlar esti, yüzümü okşadı,Sanki ellerin dokunuyor gibiydi.
Bir hıçkırık koptu içimden,Nefes almayı unuttum o an.
"Gitme!" dedim, sessizce fısıldadım,
Sesimi sadece yağmurlar duydu.
Toprak seni kucakladı, bağrına bastı,
Ben yalnız kaldım bu boş dünyada.
O mezarın başında bekledim saatlerce,
Yağmur altında, ıslanan bir yaprak misali.
İçimden geçen duaları okudum,
Her kelimesinde seni hatırladım, sevgili.
Son sözlerin yankılandı kulaklarımda:
"Seni bırakmam, hep beklerim" demiştin.
Ama şimdi nadasa bıraktığımız sevdamız,
Toprağın derinliklerinde, gömüldü çoktan.

Bir çiçek bıraktım mezar taşına,
Sarı solgun bir papatya, tıpkı ruhum gibi.
O çiçek de benim gibi yalnız,
Tıpkı senin gibi, terkedilmiş sevgili.

Ağladım, sesim yankılandı sessizlikte,
Gözlerimden düşen yaşlar mezara karıştı.
Karanlık çökerken, hava daha da ağırlaştı,
Bir yıldız kaydı gökyüzünden, dileğim içimden geçti:
"Bir gün yine buluşur muyuz sevgili?
O hayalini kurduğumuz baharda,
Bütün acılar sona erdiğinde,
Ellerimiz yine kavuşur mu?"
Bu vedayı, toprağın kollarında bıraktık.
Bir rüzgar esti, içimde son kalan umudu alıp götürdü.
Yalnız kaldım mezarın başında,
Sevgili, artık biz yokuz; sadece nadasa bırakılan bir sevda var.
-----------Son---------------