“Baba; Atadır, her çocuğun kahramanıdır özünde…” Baba kimine göre hasret duyulan güç, kimine ide ol, kimine göre Allah başımızdan eksik etmesin duasıdır baba. Baba fırtınada sığınılacak en güvenli limandır. Baba kızgın güneşi engelleyen çınar ağacının gölgesidir. Baba en büyük zorluklarda müracaat edilen karşılıksız iyilik yapan ve yaptığı bu iyiliği sevgisinden yapan bilge kişidir. Kısacası baba, her çocuğun bileği bükülmez kahramanıdır.
Allah ölmüş babalara rahmet eylesin hayatta olanlara selamet versin, baba denilince çoğunuzun burnu sızlıyor ve eski o güzel günler aklına geliyor buna eminim çok az baba vardır ki sevilmeyen, o babalar istisna. Ben eskiyi hatırlarken Haymana sokaklarında 7 evladı için gün doğmadan işe giden, bizler uyurken işten gelen sevgisine hep ihtiyacım olan bir babayı hatırlıyorum. Hafta tatili, bayram izni olmayan bir baba yıllarca evlatlarına helal kazanmak için dişini tırnağına takan babayı hatırlıyorum. Ben otobüsçü Emminin oğluyum emmiyi hatırlıyorum.
Isra suresi 23. Ayette “Rabbin yalnız kendisine kulluk etmenizi ve ana-babaya iyilik yapmanızı kesin olarak emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlılık çağına erişirlerse sakın onlara “Öf!” bile deme, onları azarlama, onlara gönül alıcı tatlı ve güzel söz söyle!” Buyuruyor.
Şimdi ki nesille bakıyorum sosyal medyada, internette babalarına hakaret eden, küçük düşüren bir nesil görüyorum. Ağzından çıkan sözün nelere yol açacağını bilmeden yada bilerek kurşun gibi o cefakar babaya söyleyen ve daha da ileri giderek anne babaya şiddet uygulayan o nesille nasıl dönüştü? Anne babasından utanan lüks özentisi bu topluma nasıl dönüştük? “Civciv yumurtadan çıkmış kabuğunu beğenmemiş.” Altı üstü civcivsin bu neyin tiribi! Biz küçüklüğümüzde bir minderde 7 kardeş otururduk babamıza olan saygımızdan ses çıkaramazdık, şimdilerde ise ayaklar baş olmuş anne-babayı ipleyen yok. Annesinin yöresel kıyafetinden utanan kız çocukları var, babasının şapkasından utanan evlatlar var, yazıklar olsun diyorum. Bir gün her kes yabancı olduğunda yine yanınızda anne-babanız olacak. Sizi hayattayken terk etmeyecek iki insan anne ve babadır.
Biz her zaman anne ve babamızın bize borçlu olduğu düşüncesine kapılır ve yanılırız. Onların bizi besleyip giydirmeleri ve okula, düğünümüze para yetiştirmeleri gerektiğini düşünürüz. Ama bu Yanlış! Anne ve babamız bize borçlu değil, biz onlara borçluyuz çünkü onlar bize hayat verdi.
Onların bizim hayatımızdaki yeri çok büyüktür. Sağlıklarında kıymetlerini bilip onlara en güzel bir şekilde davranmamız gerekmektedir. Nitekim Peygamber Efendimiz (S.A.V) bir hadis-i şerifinde "Cennet annelerin ayağı altındadır" (İmam Kuzâî, Müsned eş-Şihâb, c.1, s. 189) buyurmuş, bir başka hadisi şerifte ise: "Anne baba, kişinin cennete girmesine vesile olacak kapılardan birisidir. Bu kapıdan girme fırsatını kaybetmek ya da değerlendirmek artık senin arzuna kalmıştır." Buyurmuştur. Bu sebep ile anne ve babamızı cennete girmemize bir vesile olarak görüp o şekilde davranmamız gerekir.
Hayattayken anne ve babanızın kıymetini bilin yoksa hayat kısa soğuk mezar taşında pişmanlıklar içinde gözyaşı dökersiniz. Unutmayın siz anne ve babanıza nasıl davranırsanız sizin çocuklarınızda size öyle davranacaktır. Allah’a ısmarladık hoşça kalın.