Tamamen yabancısı ve cahili olduğum yapay zekanın kullanımından bir haberim. Sadece ‘’google asistan’’ ile ahbaplığım var.
Şiir ve yazarlığın yapay zekâ üzerinden yapılması, duygu ve düşünceyi ne kadar aktarabildiği, yüzde yüz hissettirse bile çıkan eserin sevgisi ne kadar doğal, ne kadar insancıl?

Hissederek yazılanlar hissederek okunur. Tolstoy’un ‘’Anna Karinna’’ hikayesi aklıma geldi.

Tolstoy bu kitabını yazarken odasına çekilir günlerce haftalarca yazarmış. Evindeki hizmetçiye:’’ Kapımı, çalma ve asla bana seslenme! Yemeğimi odanın kapısına bırak ben acıktıkça alır yemeğimi yerim. Ben seslenmedikçe asla beni rahatsız etme.’’ Diye sıkıca tembihler.

Kadıncağız sessiz bir şekilde Tolstoy’un yemeğini odasının kapısının önüne koyar. Akşam olur yemeği almaz Tolstoy. Gece olur almaz, sabah olur bıraktığı yemek hala kapının önünde olduğu gibi durmaktadır. Kadıncağız sıkıca tembihlenmiştir, kapıyı çalamaz, seslenemez de… İyice telaşlanır ‘’Tolstoy’a bir şey oldu mutlaka’’ der ve Tolstoy’un akrabalarına koşar. Durumu izah eder çabucak eve koşarlar. Seslenirler cevap verilmez odanın kapısını kırarlar. Tolstoy yerde kıvranmış yatıyor, hıçkırıklar içinde ağlıyordur. Heyecan ve panikle Tolstoy’un elinden tutup kaldırmaya çalışırlar ‘’ne oldu’’ diye sorarlar. Tolstoy: ‘’Anna Karenina öldü!’’ akrabaları ve hizmetçisi merak içerisinde birbirine bakarlar:’’ Anna Karenina’’ kim ki Tolstoy böyle ağlıyor? Öğreniyorlar ki yazdığı kitabın ve kitaba adını veren kahramanın adı.

Yazarım diyen Tolstoy gibi yazamayabilir, onun kadar hissedemeyebilir ama gayret edebilir, çabalayabilir en azından. Hissederek yazılmayan argoritmalardan türeyen yazının hissiyatı ne kadar olabilir? Ve bir insan kendine bunu nasıl yakıştırabilir? Diyelim ki yapay zeka ürünü bir yazı veya şiir geldi, biz de inandık yorum yaptık okuduk. O yorumlar makineyedir yapay zekâ dostları, her ne kadar mahlasınız orda olsa da size değildir.

Son söz kendinizi kandıracak kadar lütfen alçalmayın…

Selam ve saygılarımla…