Allah benim şiirimi versin inşallah, senin de kalbindekini!



Nasıl da hadsizce sevmişim kadir bilmez seni, ettiğim dualar duvar örmüş meğer vuslata.

Aşk kör değil, kör olan gönül gözü.

Âh Allah bilsin, gittiğimiz yolları, ay’ı söndürüp güneşi doğurduğumuzu sevdalı sevdalı yol alırkenki mutluluğumuzu.



Allah, affetmesin, kırdığın kanatlarımı sorsun senden.

Gece gündüz uykusuz gezerken el ele, feraha mı çıktı yolların.

Zorlu yollar için mi tuttun elimden sıkı sıkı, nefes aldırmadan yaşattın he anı.

Aşk, sevgidir demiştin. Ben değil deyince, “aşkı bana sen öğret” demiştin de çoktan aşk olmuştuk.

Sen yanmalara dayanamazken, ateşten ateşe atmıştın kadersiz beni.

Gönül bağının kor kor güller açtığını, yandıkça yanasın geldiğini bilemeyeceksin hiç.

Yüreğinin ucu tutuşunca bir cılız mum alevinde çığlık çığlığa kaçmıştın. Allah aşkını versin yar, kurusun ırmakların da dönüp yüzüme bakama e’mi. Eğilsin başın başaklar gibi de dönüp bakmayayım hülyalı hülyalı.

Gül gül korlarda, ateşlerdeyim, buzdağının iç yangınıyım. Âh aşka kör bakan zalim sevgili, geceyi gündüze ümit ettirip, susuzluktan öldüren merhametsizim!

Rabbim açmasın pencerelerini ışığa, kör bak hep sen aşka. Bir kıvılcıma hasret kal, bencil sevgilerin limanına demir al.


Verdiği sözleri tutmayanı affedemiyorum. Hele bir de giderken attığın taşlar yok mu kendi yansımandan. Nefsim kırklanmış, arınmış dünyeviden, iflah olma artık aldığın veballe.

Şiir senin dilinde demlenmiş çay, soğuk içilebilen! Ele güne oku dur, dertten diye!
Ateşten kuyulardan çekilip köz köz düşsün imgelerim diline. O, sahte kalabalık içinde mutlu kal. Dünyadan bi haber, kalpleriniz buz, sahte kalabalıklarla övün dur.

Evet, dediğim gibi bir başına olmayı, sahte insanlara tercih ediyorum.

Eylül âlemetlerini hayra yormasak, hazırlamazdı Ekim sonumuzu. Kasım’la kesmezdik göbek bağını kıyametimizin.

Dert ile derman bir kozada evrilir, elbet.

El etek öpmeden geçtiğim köprülerdeyim. Üşüdükçe içime sarılıyorum.

El, el kaldım, en yakınınken. Parmağına bıraktım altından bir dağ ister sakla ister bozdur bozdur harca. Bir başına, özgür, dimdik yürüdüğüm şu uzun ince yol yar, içimdeki devrilmişe.


Kör noktada saplanıp kalışının şerefine yüzüm yüzüne dönmez, âh bendeki bu aşka adanmışlık.

Dostu düşman, düşmanı dost edinmiş senden, kendime dost gidiyorum.

Ölmeden açılacak, bin ihtimal gözlerin. Çaresini kaybetmiş, umutsuz bakacaksın.

Hakir görüp, sırtını döndüğün aşktan sonra sevgiyi de bahşetmeyecek sana Hak terazisi. Yer gök bir olduğunda bil ki su diye diye inleyereksin. Yürek dudakların çatlayacak, bir damla su bulamayacak bulamayacaksın.

Allah istedi de olduk, tevekkül etmedinse de sen! Yanına kadar kalmaz, yeryüzü sana cennet.
Ellerinle atıldığım ateş büyüdükçe korkup kaçtın. Kırdığın onurumdu, dönüşü olmayan yola sen soktun bizi.


Herkesin dilinde kuyu, içimde içimde iç inime ateş düşen kuyu.

Annen seni bana Azrail doğurmuş!

Aşk dediğin üç gün yaşamıyor!

Aa benim körüm, sen hep kör kal e’mi.


Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)