Hayatı Duraklatıp Şükretmenin Gücünü Keşfetmek

• 30 Ekim 2024 Çarşamba 00:43:51

Hayat bazen öyle hızlı geçiyor ki etrafımızdaki güzellikleri fark etmeden günü sonlandırıyoruz. Size de tanıdık geliyor mu? Geçenlerde yoğun bir iş gününün ardından eve geldim, elime çayımı alıp pencerenin kenarına oturdum. Sokaktan gelen çocuk sesleriyle doldu odam; kahkahalar, heyecan dolu bağırışlar... O an, küçücük şeylerin bile nasıl içimizi ısıttığını fark ettim. Yorgun bir yüz ifadesiyle balkona çıkan komşumu gördüm; yüzünde tatlı bir tebessüm vardı ama gözlerinde yorgunluğun izleri duruyordu. “Nasılsın?” diye sordum. Hafifçe gülümsedi, “Yorulduk ama şükür, işimiz var,” dedi. Düşündüm… Çoğumuzun dert yandığı bu yorgunluk, aslında başka birinin gözünde nasıl da kıymetli bir nimet olabiliyor. Bu yorgunluk, bir çatı altında sevdiklerine güvenle bakabilmenin, bir düzen kurabilmenin göstergesi değil mi?

Bir başka gün, dostlarla eski anılarımızı yâd ettik. O çocukluk günlerini, neşeli ve belki de o an önemsemediğimiz küçük olayları yeniden konuşmak… Bir kahkaha tufanına dönüştü sohbetimiz. O an fark ettim ki, paylaşılan o küçük anlar, yıllar sonra bile içimizi nasıl da sıcacık yapıyor. Birbirimize yaslanıp, samimi birer dost olmanın kıymetini bazen yaşamın tam içinde değil, ancak hatırladıkça anlıyoruz. Peki siz, en son ne zaman bir dostunuza sarılıp eski günleri yâd ettiniz? Küçük ama anlam dolu anılar biriktirebiliyor muyuz?

Ev dediğimiz yer… Belki bazıları için dar, bazıları içinse fazla mütevazı. Fakat geçenlerde sokakta karşılaştığım yaşlı bir amca, kalın giysiler içinde titriyordu. O an, sığınabileceğim bir evimin olmasının, dört duvar arasında güvenle oturmanın ne kadar büyük bir lütuf olduğunu derinden hissettim. Bazılarımız için sıradan, küçük bir çatı; sokakta olan biri için belki de bir hayat kurtarıcı. Kışın soğuğunda üşüyen birini görünce, evimizin kıymetini daha da anlıyor insan. Peki siz de evinize girdiğinizde o sıcacık hissi duyuyor musunuz?

Geçenlerde basit bir sağlık kontrolüne gittim. Hastanede beklerken, karşı koltukta kanser tedavisi gören genç bir kadın oturuyordu. Birkaç kelimeyle başladık sohbete, ama gözlerine bakarken içindeki yaşama sevincini, o güçlü iradesini görebiliyordum. Biz küçük ağrılardan yakınırken o genç kadın, hayatın belirsizliklerine inatla tutunuyordu. O an, sıradan sandığımız sağlığımızın bile ne kadar değerli olduğunu bir kez daha fark ettim. Sağlığımızı bazen kanıksıyoruz, değil mi? Ama onun kıymetini bilen, onun uğruna mücadele veren insanlar var.

Ve en basit gibi görünen ama belki de en kıymetli olan: huzur içinde uyuyabilmek. Dünya haberlerinde savaş haberleri, çatışmalar duyuyoruz, bir an üzülüyoruz belki ama sonra unutuyoruz. Oysa dünyanın bir ucunda, her gece korkuyla uyuyan insanlar var. Biz ise huzurla yatağımıza girip, güvenle yeni bir güne uyanıyoruz. Ne büyük bir lütuf, değil mi? Güven içinde, huzurla yaşamak, çoğu insanın özlem duyduğu, bazılarının hayalini bile kuramadığı bir lüks. Barış içinde yaşamanın değerini fark etmeden hayat geçiyor mu, diye kendime sormadan edemiyorum.

Düşünüyorum da, sahip olduklarımızın kıymetini anlamak için illa bir şeyleri kaybetmemiz gerekmiyor. Belki her sabah uyandığımızda, gözlerimizi açtığımızda küçük bir teşekkürle güne başlayarak minnet duymak… Kendimize sormamız gereken soru şu: "Elimizde olanlara gerçekten ne kadar değer veriyoruz?" Belki basit bir tebessüm, belki içten bir teşekkürle hayatı daha anlamlı kılabiliriz. Günlük koşturmacaya kapılmadan, elimizdeki güzellikleri görebilmeyi öğrenebiliriz. Çünkü yarının bize ne getireceğini kimse bilmiyor.

Aile Danışmanı
Selda İyiekmekci (Erdoğan)