O gün bir resim sergisi ziyaretine gitmiştim kapı kapalıydı kapıyı çaldım sen açtın bugüne kadar hiç bu kadar yakın olmamıştım sana nutkum tutuldu inanır mısın sana karşı bildiğim her şeyi unuttum bana çay içer misin dedin evet dedim oturdum çay beklerken resimlere bakıyordum serginin sahibi de oradaydı resimden bahisle konuşmaya başladım onunla ve sen elinde tüm güzelliğinle tüm zarafetimle tüm içtenliğinle bana çay uzatıyordun hiç beklemediğim hiç düşünmediğim hayal bile etmediğim bir anı yaşıyordum o an sana ait bildiğim her şeyi söylemek isterdim ama oradaki kişiler bunu nereden tanıyorsun der diye düşündüm sana nasılsın bile çekinerek sordum ama içimde volkanlar patlıyordu bir ateş vardı yüzüme vurdu yanıyordu içim yanıyordu sana yanıyordum aslında bir tesadüf ile seninle sakin bir yerde karşılaşmayı çok Ümit ederdim sonra biraz oradan buradan sergi sahibi ile konuştum ama göz ucuyla seni izliyordum senin güzelliğin ilk defa gerçek olarak hayalimin ötesinde bir yerde karşımda reel olarak duruyordu
Ben seni bir hikaye yolculuğunda tanıdım senin o kendine has kadınsı dik duruşunu sözlerini güvenle hayat veren kelimelerini sevdim sonra bir yerde senin sesinle tanıştım o kadar güzel bir sesin vardı ki o kadar güzel bir tınısı vardı ki mükemmel olan bu sesi dinlemek beni o kadar rahatlatıyordu ki kelimelerinden sonra sesine ulaşmıştım ama sen beni her seferinde kendinden uzak tutuyordun belki de haklıydın kendince düşüncelerin vardı ve bu kişi belki de sana göre değildi ama ben senin kelimelerine o kendine güvenli hitabına motive eden sözlerine şarkılarının beni alıp götürecek kadar güzel olan ses tonuna içten içe aşık olmuştum ve seni her yerde her an her şekilde bulmak dinlemek okumak istiyordum ama sen beni hep kendinden uzak tutuyordun ama ama şimdi bana gerçek üstü bir tarzda çok yakınımdaydın biraz kaldım orada ve aslında hiç gitmek istemedim ama senden de bahsedemiyordum ortamda senin kelimelerini şarkılarına anlatabilmek resimdeki yeteneğini övmek isteğim o kadar çoktu ki ama yapamadım seni kırarım gücendiririm kişilerin yanında diye ve sonra müsaade istedim o kadar heyecanlı ve o kadar başım dönüyordu ki sana görüşürüz bile diyemeden çıktım o kapıdan insan sadece bazı zamanlar söyleyemediği kelimeler yüzünden kendini suçlar ya işte ben de her seferinde kendimi suçladım sana o kadar yakın olduğum halde seninle o kadar ortak olduğumuz nokta var iken gözlerine bakarak sana olan düşüncelerimi açamadım ama bana çay verirken ki o bakışını her gözümü kapattığım zaman karşımda imişsin gibi acaba kim bilir hangi tesadüf ile seni tekrar görürüm bilemiyorum görsem de yine dilim tutulur sana belki de hiçbir şey ifade edemem ama belki gözlerime bakıp bu adam beni gizliden gizliye çok seviyor galiba diye içinden geçirebilirsin kimbilir