ziyan olduk

• 26 Ekim 2024 Cumartesi 01:26:42

zaman, avuçlarımızdan kayan ince bir kum gibi değil midir ey gönül? her bir an bir daha geri dönmeyecek şekilde geçmişin ırmağında kaybolup gitmez mi? insanlar, hatıralar, sevdalar; her biri zamanın ellerinde bir tılsım gibi çözülüp dağılır. bazen geride yalnızca kırık dökük hayaller, yarım kalmış türküler bırakır. insan, o kırık anıların arasında kalakalır bazen. bir an bir kelam bir bakış tüm geçmişi sarar da yürekte dipsiz bir boşluk bırakır. o boşluk ki aslında kaybolanlardan çok daha derindir; eksilen yalnızca bir kişi değildir eksilen o anın içindeki her şeydir, tüm kainat adeta.

biz insanlar zihinlerimizde kaleler saraylar kurarız. o hayali âlemler çoğu zaman gerçeklikten bir firar bir kaçış değildir de nedir? o saraylarda her şey bizimdir; hiçbir dost çekip gitmez hiçbir çiçek solmaz zaman hiç akmaz. ama gel gör ki hayatın kasırgaları eser o hayali saraylar tuzla buz olur. biz o yıkıntılar arasında kala kaldığımızda fark ederiz ki o saltanat aslında hiçbir zaman bize ait olmamış. parmaklarımızın arasından kayan kumlar gibi her şey birer birer uçup gitmiştir; tutamadık avuçlayamadık eyvah ki eyvah!

belki de en can yakanı geçmişe dönüp bakmanın nafileliğidir. o geçmişin kuytularında bir dostun vedasını es geçtik belki. bir söz eksik kaldı bir bakış yarım kaldı. ama zaman o anı geri vermez. insanoğlu ne kadar istese de o yarım kalmış dizeleri tamamlayamaz. ve o eksik kalan dizeler hayatımızın her köşesine sirayet eder. tıpkı geçmişte asılı kalmış bir el gibi; kaldırılmamış ama varlığını yokluğuyla hissettiren bir el. belki de en büyük keder bu yarım kalmış şeylerin bir daha asla tamamlanamayacağını bilmektir.

her insan bir göç yaşar kendi içinde. mekanlardan değil ruhundan gönlünden geçmişinden göç eder. her göç her adım biraz daha ağırlaşır. çünkü her taşınmayla insan biraz daha eksilir. her yeni menzil eski bir diyarın kapanışı yeni bir gurbetin başlangıcıdır. ne kadar uzaklara gitsek de eski sokaklarımız eski dostlar eski türküler hep bizimle gelir lakin asla tam anlamıyla bizimle olmaz. insanın en ağır yükü işte bu kendi içindeki taşınmadır. geçmiş her adımda daha da ağırlaşır bir arabanın arkasına yüklenmiş hayatlar gibi; biz ise o yükün altında eziliriz ellerimizi kaldıracak gücümüz dahi kalmaz.

belki de insan bu ağırlığı kabullenmeyi öğrenmeli. zira her şey gelir geçer her şey tükenir. ama asıl mesele bu tükenişin içinde kaybolmadan yola devam edebilmektir. her kaybediş her eksiliş aslında bizi biraz daha kemale erdirir. ama bu kemal bir yandan da derin bir yalnızlık getirir. işte bu yüzden insan kendine dönüp bakmalı; yarım bıraktığı her vedayı eksik bıraktığı her cümleyi kabullenmeli. çünkü bu boşluklar hiçbir zaman dolmaz lakin o boşlukların varlığı bir teselli olabilir.

en nihayetinde biz hepimiz kendi hayatımızın yıkılmış saraylarının ortasında dolaşan garip yolcularız. elimizdeki kırık dökük kaplar göçen dostlar sallanmayan eller; hepsi zamanın dev çarkının birer parçası. biz o çarkın içinde ne yaparsak yapalım her yol bir sona çıkar. belki de mesele her sona varırken elimizde kalanlarla yetinmeyi öğrenmektir. çünkü avuçlarımızdan kayan kumlar zamanın en samimi öğretisidir; hiçbir şey sonsuza dek bizimle kalmaz her şey bir gün savrulur gider.

iey gönül hayatın nehrinde boşa kürek çekmeyi bırak. bırakalım ki o nehir bizi nereye sürüklerse sürüklesin elimizde kalanla yetinelim. çünkü asıl olan her şeyin bir gün son bulacağını bilerek yaşamaktır.