Münzevi

• 24 Ekim 2024 Perşembe 04:12:40

Yalnızlık, insanın kendi kaderine tanrı olduğu yerdir; orada ne kurtuluş vardır ne de kaçış, sadece sonsuz bir bekleyiş.

uzaklığın içinde kaybolan bir ben, âşıkların diyarından kopup gelen, göklerde pervane dönen yalnız bir adamdır. ne yeryüzü bağrına basar, ne de semâ yumuşaklığını sunar ona. o vakit ki, tanrı katında zamanın büküldüğü, insana, söze, şiire mesafeler düştüğü andır. şiirler dahi boyun eğer, kelimeler imkânlarla baş edemez; çünkü imkânsızlıklar kervanında yalnız bir can, her kelamdan sıyrılmış, her dilden arınmıştır. o ki, nehirlerin sonsuz akışında bile bir damlacık olarak kaybolur, aşkın derin vadilerinde yitik bir seda olur.

yağmurun odama taşıdığı karga yavrularını seyrederken, aklımda zamane dervişlerinin çilesini çekerim. sanki yüzümde annemin üşüyen yanaklarının rüzgârı var. bu ne garip bir hal, bir adamın gözyaşı dökmesi, tıpkı gökten toprağa düşen rahmet gibi. dolmak ve yanmak, münzevîlere has bir kaderdir; bahar kardelenlerle buluşurken, zemherinin sert nefesiyle yüzleşir. kalbimden geçen bu türküler, dağların zirvelerinde yankı bulur, ama yankı bile boğuktur; çünkü her aşk bir zemheride ölür.

özür dilerim ey gönül, çünkü aşk, sabah ezanında uyanan bir hicrandır; her pusu, bir kerbela; her yangın, bir madımak. nereye adım atsan, tanrı bizimle, leyla gönlümüzdeyken, bilekler hep derin yaralara gebe. çünkü inandım, iman ettim ki her şey bir hayal, bir oyun. ateş yalnızca dokunanı yakar ve gökyüzü, bir kez daha sakallı erlerin dualarıyla dolup taşar. peki ya kan kınında durmalı mı? yoksa bu sonsuz döngüde her şey, şeytanın tanrıya ihbar ettiği bir oyunun tuzağı mıdır?

benimle başlayan her şey, benimle bitti. aşk dahi kış rüzgarlarına yenik düştü. dudaklarımda yarım kalmış bir tebessüm, ölümle cilveleşen, iç içe geçmiş bir haz. zavallıdır meydan şiirlerim, zavallıdır artık her dize; her satır, yeni bir sona açılır. toprağın yüzüne hüküm okunduğunda, tüm sevdalar ölüme yenik düşer. çünkü aşk, her satırında yalnızlığa yenilir; her cümle başka bir sonu getirir.

herkes bekler bir cibril’i. ama cibril gelmez; çünkü beklenen her şey, bekleyenin kalbindeki kanayan güllerle saklanmıştır. sokaklar, meydanlar, her köşe başı acıya bulanmıştır. ölüm ise, yalnızca bir bulutun ardına saklanmış bir tebessümdür. ne fotoğraflar ne de hatıralar geri getirir o kaybolan geçmişi. herkes bir anlığına kaybolur bulutlarda, herkes bir anlığına sessizlikte erir.

şimdi, şairlerin kalemlerinde yankı bulan o sahnede, herkes kendi şiirini yaşar. ama ne bir şiir tamdır, ne bir kelime gerçektir; tanrılar bile bu karmaşanın ortasında yolunu şaşırmış. gökyüzüne tırmanan müezzinler, sabahları atm önlerinde bekleyen dualara karışır. sesler artık yankı bulmaz; çünkü herkes yalanın sahte gölgeleri arasında kaybolmuş.

oysa aşk, her şeyin ötesinde, bir yalnızlıktır. aşk, insanın kendi içinde kaybolduğu bir yoldur. bu yolda her kavuşma, bir ayrılığın habercisidir. her buluşma, bir yitimi doğurur. sen git, ey çocuk, çünkü benim sessizliğim ne korkudur ne de kahr. çünkü ben, senin cahilinim. ve bu şehir, her şeyden önce, ayrılığı içinde saklayan, sevdaların eşiğinde filizlenen bir kaderdir.

işte böyle, her kelime bir son, her aşk bir masaldır.