Ayna kim?

• 23 Ekim 2024 Çarşamba 23:59:11

Fazladan bir sesim alıp başını gidebilir bir gün

Başlangıçta çekici geldi, o parıltılı muhteşem dehan, dokunaklı ızdırabın. Sana duyduğum hiçbir zaman sevgi olmadı, sadece acıma. Beni yücelten ötekileştiren ve seni aşağılara itmemi kolaylaştıran bir acıma. Zamanla benim, karşımdaki sana duyduğum kıskançlık derecesindeki küstah kibrim, seni iyice zavallı bir duruma düşürdü. Bu acınası zavallılığına duyduğum öfke kontrolden çıktı ve sefil, iğrenç bir zavallı olarak değersizleştin.Sen artık beynimdeki çınlama, kulaklarımdaki uğultu, rahatsız halüsinasyondun. Tehlikeliydin ve bana iyi gelmiyordun. Senden kurtulmalıydım.

Tısssssss
Duydum.

Pek çok sırrın bilinci titreyiş; ayna
Bir boşluk (unutuş)
Boşunaydı  içinde kendimi arayıp bulmak.
Hercai toprak kokulu gülümseme (hatırlayış)
Kokusuyla akciğerlerine hücum ederek  yerleşen kırmızı karanfiller
Korkuyla karışık ani ve keskin.

Hayır  ya!
Sesim bana bile ne yabancı ne uzak

Camlara vura vura dedi gelişin
Kuşlar hep sessizdir sen konuşunca
Geceyi yırtar, uykuları hiç eder gibi yokluğun.
Beni sev, demişti.

Bordo karanlık bir geceye sustum. Suskunluğumu en iyi sen anladın.
Sustun.
Annem gibi sevsen ( olmazları olur için uğraşan)
Doldurulamaz bir boşluk girdi araya. Soğuk bir ürperti gibi geçti zaman.
Hâlâ üşüyorum diyordu sesin.
Gelseydin dokunup saçlarıma, sesini alıp gelsen.

Bir hercai kokusu suya doygun hanımeli,
bu sarmaşık çok yaşamaktan memnun.
Örseleyip yedi kere yedi yerinden yedi darbe. Memnu sesin dolduruverdi geceyi.

İs kokan huzursuz bekleyiş.
Çıkarken bütün eşyaya sinen son bakış kadar manasız.
Yaşamadığım her şeyden öğrendiğim el gibi sevebilmek birini, insan insana kurt.

Yakınına sokulmadan, uzak bi kır kahvesinde içilen iki çay, kıyıda sade kahve ...
Mezarlık çiçekleri gibi gibi gibi...

Aramızda iki yanı keskin sözcükler
Ucu yanmış bir parşömen
Dilsizliğin geveze coşkusu
Kuğunun boynunu öper gibi sessiz ve ışıklıydı hançerende ses
Beni sevseydin keşke

Acın nasıl boşaldı gözlerinden  geceye ben gördüm.
Gördüm ben.
Gözlerimi kör edip sustum
Gelmedim. Hiç.
Leylak zamanı bile.

Suyun taşların içinden kıvrılarak çıt çıkarmadan yol alması; oradan ayaklarımı örtene kadar hissizleşmem hayra alamet değildi. Bekledim, suyun daha yukarı daha yukarı sürekli hamle yaparak önce dizlerimi, sonra kollarımı hareketsiz bırakarak ağzımın hizasına kadar gelişini kıpırdayamadan izledim.
Ayna benim içime civa gibi akarken su hızlıca beni içine alıverdi.
Tepki bile veremeden en ufak mukavemette bulunamadan arkaik gülümseyiş gibi yok oldum.

Şimdi konuşabiliriz bütün ölümleri.
İlk el senin.
Başla.

Jüli d /