İçimde bir boşluk büyür...ne ilkbahar olur içimde ne de kış..

• 8 Ekim 2024 Salı 23:58:45

·

Ne ilkbahar ne de kış ömrüm.

Bir mevsimsizlik var, içimde yarım kalmış cümleler.

Gözlerimde bir sonbahar grisi,ne yağmur yağıyor ne de Güneş ısınıyor.

Her şey duraksamış gibi,bir adım ileri, iki geri adım.,

Durgunluğun içinde biriken sancı.
Biraz bekleyiş, biraz suskunluk,biraz dağınık, biraz kırgınlık.

Bir yol ararım, mevsimlerin ötesinde.Ne soğuğa dönen ne de sıcağa varan.

Ne ilkbahar olur içimde ne de kış.

Geceler uzun, sabahlar yorgun,bir boşluk var her günün ortasında.

Gözlerimde donmuş bir ırmağın akışı,ne çözülür ne de donar tamamen.

Zamanı yavaşlatan bir çemberdeyim,her döndüğümde aynı yere varırım.

Belki de böyledir hayatın sessiz aralığı,ne sevince ne hüzne açılan kapılar.

Sonsuz bir bekleyiş değil belki,sadece duraksayan bir an.

Hızla akan nehirde bir duru su,geçmiş ve geleceğin buluşamadığı yer.
Ne bir başlangıç var ne de bir son.

Her şeyin ortasında duran hiç bir şey.
Ne ilkbahar ne kış,
sadece bekleyen ben.
Kendi baharını sessizce özleyen.

Ìçimde bir yankı var,adı konulmamış duyguların sesi,ne biter ne de başlar.

Bir ağacın gövdesinde saklanmış sır gibi,kökleri derin ama dalları kırık.

Ne ilkbahar ne de kış,sadece arada bir yer.

Bir türlü yeşermeyen toprak,henüz kar yağmamış Gökyüzü gibi.

Ellerimle dokunsam da Dünya ya,bir iz bırakmaz temasım,
ne tam gerçek ne de hayal.

Zaman akarken ben duruyorum.Saatler dönüyor ama ben aynı yerdeyim.

Bir yol var önümde, görünmeyen.
Ne geçmişi tamamlayan ne geleceğe açılan.

Adımlarım sessiz, yankısız,
sanki her şey, bir şeyleri bekliyor,
ama beklenenin adı yok, kendisi yok.

Sonsuz bir geçiştir belki bu,ne başlar ne de sona erer.

Tüm döngüler susmuş,doğa bile dinlenmeye çekilmiş.

Bir tomurcuğun açması nasıl zaman alırsa,ben de öyle bekliyorum.
Hangi mevsime doğru kayacağım,bilmeden yürüyorum bu yolda.

Ne ilkbahar ne kış,sadece bir sessizlik,ama içinde tüm mevsimleri taşıyan.

Ne zaman geçiyor ne de duruyor,sonsuz bir bekleyişe teslim olmuş.

Adımlarım iz bırakmıyor toprağa,ne çamur var ne de çiçek açan bahçe.

Rüzgar savurmuyor yaprakları,sadece sessizce dokunuyor yüzüme.

Ne yeşeren dallar görüyorum,ne de karın beyaz örtüsünü.

Bir hüzün değil bu, bir sevinç de değil,sadece durgun bir ara, bir nefeslik çizgi.

Ṣimdi, bu yerde, bu zamanda,sanki her şey askıda.

Zamanın ritmi kayboldu bende,kalbim atar ama yankı bulmaz.

Bir köprüde duruyorum, iki uçta.
Ne geçmişe bağlı ne geleceğe zincirlenmiş.
Ne geçmişi bırakabildim ne geleceği tuttum.

Ve bekliyorum, neyi beklediğimi bilmeden.

Ne ilkbahar ne de kış,sadece içimde devinen bir sessizlik,kendi mevsimini arayan bir ruh.
Arada bir boşlukta sallanan.

İçimde bir boşluk büyür...ne ilkbahar olur içimde ne de kış.

sevay