Bireylerin kendine özel tanınan hak ve özgürlüklere sahip olsada toplum içerisinde uyması gereken sorumlulukları vardır. Her bireyde "anne, baba" olmayı beceremez... Bazı evebeynler evlat aşkı ile yanarken, daha kimileri doğar doğmaz çocuklarını, canından bir parcalarını çöpe atıyorlar... Bir bebek hastanede doğar, yuvasına gelir; hele ki o kız çocuğusa evin içine bereket yağar, kimi anne bilir bu sevinci, kimi annelere uzaktan izlemek düşer... Kimi anneler sever ama bırakmak zorunda kalır. Anne her koşulda sever yüreğinden atamaz.

Toplumumuzda iyi veya kötüyü ayırt edemiyoruz. İnsanların çoğu iyi gibi gözükürken, zaman geçtikçe kendilerini belli ediyorlar. Mevlana’nın şu sözü geliyor o zaman aklımıza "ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol"...
Zehirli insanlar sürekli başkasını düşünmeyen, kendi çıkarlarını düşünen, üç kuruşluk çıkarı olan dünya yansa umrunda olmadığı gibi, kendi umru için dünyayı ateşe vermekte çekinmeyen hülâsa, berbat, rezil bir kişidir. Bunlar, her zaman şikayet eden, hayatlarını kontrol edemeyenlerdir.

Toplumumuzda zehirli insanlar olduğu gibi iyi insanlarda vardır. Haluk bilginer’in dediği gibi..." Dünya, iyi ile kötünün arasında bir yerde ama günü geldiğinde iyilerden taraf olacak" saygı ve anlayış, sabır ve hoşgörü, yardımlaşma ve cömertliğin olduğu zaman hem kişi, hem toplum kendini geliştirir... Ama bizim toplumumuzda öyle bir "kelime" yoktur.