Gülümse Anne "Diyet"

• 2 Ekim 2024 Çarşamba 06:49:51

"Tanrım sen oğlumun günahını bu dünyada çektir, ötelere bırakma Ya Rab"

Güneş kayboldu. Bir anda gri bulutlar toplandı. Bardaktan boşalırcasına bir yağmur başladı. Ben bu bir anda değişen iklimin anam kadının duasına yanıt olduğunu nerden bilebilirdim..

Bir çocuk belirdi karşımda. Güzelce uyarmak istedim. "Evine git çocuk. Sırılsıklam olacaksın". Çocuk birden ciddileşti. "Asıl sen evine git amca. Ben ıslanırsam en fazla hasta olurum. Annem beni iyi eder. Sen ıslanırsan çamura bulanırsın. Hem senin annen de yok".

Bir annemin olmadığını en son amcamın evinde o çok sevdiğim köfte ve patates kızartması için yengemden ikinci tabağı isteyemediğimde yaşamıştım.

Çocuk oynamaya devam etti. Ben evimin yolunu tuttum.

İnsan ölmek istemez. Oysa ben ölümü bunca arzuladığım halde hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaya devam ediyordum. Ölüm korkum yok. Sadece ölmeden önce yaşamam gereken son birşey var. Bunu dillendiremiyorum ama hissediyorum.

Tüm çabalarım sonuçsuzdu. Zaman bir bilye gibi önümde amaçsızca yuvarlanıyordu. Ta ki merdivenin kırkbirinci basamağına adımlayana kadar. Bir çıtırtı sesi duydum. Beklediğim işaret bu olabilirdi.

Annemi altı yaşımdayken kaybettim. Babamı daha önce. Kırkbir yaşımdayım ve o gece babamı ilk kez rüyamda gördüm. Diz çöküp bana kollarını açmıştı. Vargücümle ona koşuyordum. Anladım ki vakit gelmişti.

Babam bir askerdi. Beş yaşımda onu yanlışlıkla kendi silahıyla kalbinden vurup ben öldürmüştüm. Anam kadın beni istememiş ve amcamlarda kalmaya başlamıştım. Orası da bana dar gelecek ve sonrasında mavi gökyüzünü kendime çatı yapacaktım.

Bir müddet sonra bir adam beni kolumdan tutup yurda teslim edecekti. Yurt çocukluğumu alıp götürecek ama bana bir gelecek verecekti. Polis olmuştum. Bir dağ karakolunda olsa da ben artık devletin bir memuruydum.

Karakolda oniki polis arkadaşım daha var. O gece nöbet benimdi. Her zamanki gibi derin düşüncelerdeydim. Bir ses duydum.

"Çınn"

Önce bunun bir baskın olduğunu anlayamadım. Sonra sol yanımdan aşağı süzülen kanı farkettim. Acısı yavaş yavaş yayılıyordu. Karanlığın ortasında iki çift göz gördüm. Yere düşmeden önce aralıksız o tarafa doğru ateş ettiğimi hatırlıyorum. Hepsi bu kadar..

"Dün gece .. Karakolu’na düzenlenen baskında bir polisimiz şehit düşmüş ancak kanının son damlasına kadar mücadeke eden şehidimiz sayesinde oniki polisimiz yara almadan kurtulmuştur. Kahraman şehidimize rahmet.."

Uyandığımda babam diz çökmüş ve kollarını bana açmıştı. Vargücümle ona doğru koşuyordum. Babam beni kucağına alıp öpüp kokladıktan sonra anneme gösterip..

"Bak kim geldi" dedi.

Anam kadın ilk defa yüzüme gülümsüyordu..