Parkta otururken bir adam geldi yanıma...
"Sen de mi benim gibi yalnızsın?" dedi...
"Evet; hem de öylesine yalnızım ki..." dedim...
"Ben senden daha yalnızım..." dedi...
"Nerden biliyorsun?" dedim...
"Çünkü her gün yüzlerce binlerce insanla konuşuyorum... Hepsi de hayal!.. Yani tek kala kala hayal görmeye başladım..." dedi...
"Hiç mi kimsen yok?" dedim...
"Yok..." dedi...
"...ve sanki karşında birileri varmış gibi sürekli onlarla muhabbet ediyorsun öyle mi?" dedim...
"Evet..." dedi...
"Ben de yalnızım ama hiç böyle sorunlar yaşamıyorum!.." dedim...
"Benim kadar yalnız kalmamışsındır o zaman!.." dedi...
"Herkes benden kaçıyor, ben sadece beni anlayan insanlarla muhabbet etmek istiyorum... Ne yazık ki o tarz insanlar bulamadığım için de kendi kendime konuşuyorum öyle..." dedi...
Adamın aklından şüphe etmeye başlamıştım... Ben iyi ki onun gibi değildim... En azından samimi insanlara onun kadar özlem duymamıştım... Öyle gerçekte olmayan varlıklarla da konuşmuyordum...
Adamı üzmemek için; "Anlıyorum seni... Haklısın... Umarım bir gün hayatında istediğin gibi insanlar olur..." dedim...
Daha sonra yanımıza bir polis geldi...
"Beyefendi iyi misiniz?" dedi yalnızca bana bakarak...
"Evet... Bi’ sorun mu var?" dedim...
"Daha deminden beri kendi kendinize konuştuğunuzun farkında mısınız?" dedi...

İbrahim Halil MANTIOĞLU