İnsanların güzel şeyleri görebilme gücüne inanmıyorum her şey kurgulanmış bir matematik çerçevesi içerisinde ilerliyor. Kurgulanmış sistematiğin mekaniğinden kurtulup da kendi ayaklarıyla koşabilen insanlar çok hızlı yaralanıyor ve tekrardan o sistemin içerisinde kuklalaşmak, o sistemin içerisinde ayaklarını, kollarını, kalbini kaybedip çarkın minik bir vidasına dönüştürülene kadar baskı ve psikolojik şiddete maruz bırakılıyor. Sistem kendi olanı hiç sevmiyor çünkü insanın kendi yolunu çizip yürümesi bu uğurda var olması romanlardaki kadar kolay olmuyor. Bir karakter yaratmak ve toplumun balcigindan mürekkebini koruyabilmek kolay değil. Kendi kanatlarında uçması, kendi renklerini bulması, kendi şarkısını yazması ve kendi elbisesini dikmesi bunlar zor şeyler. Çaba sarf etmek, bilgilenmek, hissetmek, üzerine çok canlanması gereken uzunca bir süreç.