Günlerin getirdiği tekdüze yaşanmışlıkların içinde yaşamı devam ediyor ve mutsuz hayatına yeni neşeler olmasa bile, farklılıklar katıyordu. Bilgisayardaki sayılar gözlerinde bulanıklaştı. Kalbinin üzerinde bir ağırlık hissetti. Kısa süreli nefesi daraldı. Yoğun iş stresi diye düşünüp önemsememişti birkaç kez. Ancak bu seferki farklıydı. Göğsündeki ağrı, acı hissiyatı gittikçe artıyordu. Nefesi daha da daraldı eli kalbinin üzerine giderken kravatını gevşetti. Kalbinin sesi kulaklarını tüm seslere kapatmıştı. Arkasına yaslanmaya çalıştı ancak göğsündeki ağrı bir kramp gibi onu iki büklüm öne eğdi. Bu ağrı normal değil diye yankılandı zihninde sesi.
Bir şeyler yapmak istedi ancak vücudu engel oldu. Gözleri yavaş yavaş kapanırken zihni onu çocukluk yıllarına çekti.

*
Zihni onu çocukluğunun gezdiği eski mahalleye yolculuğa çıkardı. Beyaz boyalı bahçe evindeydi. Güneş göz kamaştırıyordu. Babası yıllar önce ektiği ağaçların gölgesinde ahşap bir sandalyede oturmuştu. Bahçeye ayrı bir sevgileri vardı . Annesinin renk renk çiçekleri bahçeye ayrı renk katmıştı. Elindeki gazeteyi yakın gözlükleriyle okuyan babasına baktı tebessümle. Annesinin sesi yankılandı kulaklarında.

“Oktay akşam yemeği hazır, haydi eve gel artık.”

Nasıl da her şeyi sonsuz sanıyordu insanoğlu. Hele çocuk aklıyla. Hiçbir şey sonsuza dek sürmediği gibi o güzel çocukluk günleri de geride kalmıştı. Zihni onu çocukluktan üniversite yıllarına sürükledi.

Arkadaşlarıyla gece yarılarına kadar tartıştıkları kitaplar, yazdıkları öyküleri hevesle birbirlerine okumaları. Ne güzeldi o tatlı gençlik günleri. Yazar olmak istediği o masum anılar canlandı gözünde . Masum tutkularını bir kenara itip nasıl bu girdaba girmişti acaba? Sonra zihni onu ilk iş gününe yolcu etti. Ofise attığı gururlu ve heyecanlı adımları izledi uzaktan. Ancak yıllar geçmiş o heyecan yerini bıkkınlığa devretmişti. Hayalleri bir bir gözlerinin önünden geçiyordu.

Yapmak istedikleri , keşkeleri, pişmanlıkları, sevinci hepsi bir film şeridi gibi geçti gözlerinden. ”Keşke” diye mırıldandı. Ancak keşke için bile çok geçti.