SORGU 4

• 17 Eylül 2024 Salı 13:04:56

~4~
Hava kararmış ve şehre sessizlik hakim olmuştu. Oktay sayamadığı kadar fatura içine boğulmuştu. Mesai saati çoktan bitmişti ancak işini bitirmeden çıkmak onun tarzı değildi. Masanın üzeri bitmiş kahve fincanlarıyla dolmuştu. Elindeki yeni fincana bakıp geri bilgisayara döndüğünde gözleri ağrıyordu.Fakat Oktay için bu mesailer alışılmış mesailerdi. Gündüzleri muhasebeci olarak çalışırken geceleri önündeki bilgisayar yazması, anlam bulması için ona kapı aralıyordu. Birkaç yıl önce söndüğünü sandığı yazma aşkı içerisinde yazma tutkusu olarak gösteriyordu alevlerini. Belki de rakamlardan kaçıp harflere sığınma arzusuydu. Kim bilir? Tek bir sorunu vardı; zaman yaratmak… Sadece geceleri yazıyordu.

İşini tamamen bitirdiğinde saat gece yarısına yaklaşmıştı. Sessiz adımlarla indi sessizliğe gömülmüş şirketin merdivenlerini . Issız ve sessiz caddeyi adımladı. Geç olduğu için bir taksi durdurdu. Uzun zamandır taksiye binmiyordu. Ücretlerin yükseldiğini fark etti. Bu şehirde büyük bir taksi bulma sorunu vardı. Taksi bulmak mucize gözüyle bakılır hale gelmişti. Ancak hiçbir yetkili için bu sorun önem teşkil etmiyordu. Şoföre evinin adresini verip yolu izlemeye başladı. Aklında yorgunluğuna rağmen yazma düşüncesi vardı. Bedeni yorgun düşmüş olsa da zihni yazma düşüncesiyle tekrar tekrar canlanıyordu. Eve varır varmaz direkt bilgisayarına yöneldi. Gerçek dünyasından, hayal dünyasına aralanan kapıdan içeriye ilerledi.

Bir süre kapalı kaldı gözleri. Derin bir nefes aldı ve klavyede parmaklarını dolaştırdı. Fikirler, karakterler, hikayeler birbiri ardına sıralandı. Saatlerin nasıl geçtiğini fark etmedi. O gece de sabaha kadar yazı yazdı. Gözleri yorgunluktan ağrıyordu fakat içindeki yazma mutluluğu tüm yorgunlukları unutturuyordu. Bu şekilde geç saatlere kadar çalışmak ve yazmak onun için zor görünse de aslında anlamını bulduğu özgün dünyasıydı. Yatağa girmeden son düşüncesi , yarınki hikayenin nasıl devam edeceğiydi. Bu ağır, yorucu tempo devam ettiği müddetçe Oktay yazmayı asla bırakmayacaktı. Tek bildiği bu idi…