ÖMER HALİS BEY.
Çanakkale cephesinde 9 ay süren muharebeler Aralık ayında nihayet son bulmuştu. Düşman pek çok erzağı imha etmek suretiyle, gemilerine binip gitmişti. 9 ay süren muharebelerde ciddi bir başarı gösteremeyen itilaf devletlerinin tek başarısı ise, yarımadayı terk etmekte gösterdikleri başarılı kaçış stratejileriydi. Askerimiz yorgun,Şehid düşen arkadaşları için üzgün ve geride onları bekleyen ailelerine kavuşmak için sabırsız bir ruh hali içinde ve artık aileleriyle mektup yazmak için birilerine rica etmek zorunda kalmayacaklardı. Muharebe alanına onca kıyamet koptuktan sonra; bir sükunet çökmüş, geriye birlikte omuz omuza hücuma kalkmış Şehid olan arkadaşını ve hatta akrabasının nereye defnedildiğini bulma telaşı başlamıştı. Askerimiz arazide ganimet olarak,düşmandan kalan konserve,sigara,bot ve giyecekleri savaş ganimeti olarak topluyordu.

Halis Bey ise bir köşede canından çok sevdiği askerlerini seyre dalmıştı. Zaman zaman askerleri yanına geliyor: ” Komutanım bunu da siz alın” diyordu. ve Halis Bey:
‘ Bunların hepsi sizin hakkınız ” diyerek onlara aynı siperde gösterdiği tevazu ile karşılıyor ve onlara ne kadar çok değer verdiğini gösteriyordu.

Sağ gözünü Balkan harbi sırasında Vize/Soğucak muharebesinde isabet eden bir şarapnel parçasıyla kaybeden ve daha sonra lakabı ” Kör Halis ” olarak kalan Halis Bey bir ara az ilerideki taşın yanında parlayan bir şey dikkatini çekti. Yerinden kalktı ve o tarafa doğru ilerlerken yakınındaki Hamza Çavuş ondan önce davranarak yerden o objeyi aldı ve kendisine verdi. İşte o obje belkide savaş ganimeti olarak, Halis Bey’in ihtiyacı olan en anlamlı şeydi. O İngilizlere ait bir büyüteç’di.
Çanakkale’den sonra bu büyüteç Milli mücadele yıllarına da tanıklık etti.
Taki Vefatına kadar Halis Bey’in elinden düşmedi. Şimdi rahmetli dedemden bana yadigar bu büyüteci zaman zaman elime alıp kendisinin arşivindeki kitaplara, belgelere bakarken, bana Halis Bey’in elindeyken neler gördüğünü soruyorum ve onu çok özlüyorum. Ruhu şad mekanı cennet olsun.