ANAMIN HÂNEKLERİ

Yokluğun Dibi

Debbelere su koyung da anam, dam başa koyung.
Güneşte kaynar heç yoksa, biz işten gelinçiye kader.
Kolay mı eling işinde çalışmak, tozun torpağın içinde, kaynar güneşin altında?
Ah bu yokuğun gözzü kör olsung!
Ne’dek aney kurban ne’dek?
Feleğe nazım geçse’di küççük yaşta anasız, genç yaşta kocasız kalmazdım!

Deee!
Ağzıma bakıp durmayıng ele!

Hele şu kuyudan su çeking de, debbeleri doldurup dama koyung.

Yapıcı Hacı kimi, hânekleri yaporum da, bahtımı yapamorum yavrum.

Şu yapıcı Haci’ nin avradı Sabo ’ ya nasıl imrenorum.
Elini sıcak sudan soğuk suya vurmor.
Herifi gidor aylarca gelmor eve. Minara yapor getiror parayı avradın eline veror.
Avrat hanım hatın evinde oturor.
Bir tene de evlatlık aldılar uşakları olmor deying.
Kefleri beyde yok vallah!
Allah daha çok vere !
Gözüm yok kimsenin ne malında ne mülkünde.

Herkeş kaderini yaşar ne’ dek?

De hele yallah götürüng şu dedbeleri.

Çimer çimer çıkarsığız akşam eve gelinçi.

Feâlbaşı bizi almadan giderse böyün aç kalırık.

Tez olung!

İşte böyleydi günlerimiz babamın ölümünden sonra!

Çalışmak,kendi alın terimizle gün kazanıp gün yemek ne büyük mutluluktu.

Şimdi düşünüyorum da, o günlerde biz yokluğun yoksulluğun dibine vurmuşuz da kimseye halimizi belli etmemişiz,halimiz bu deyip dert yanmamışız.

Çalışmışız gece gündüz!

İsyan etmeden, söylenmeden, ağlamadan, üzülmeden.

Tek kurtuluşun çalışmak olduğunu bilmişiz.

Çalmadan, çırpmadan sadece çalışmayı bilmişiz.

Bazen kuru ekmeklerle ekmek aşı, bazen bulgur ya da simit aşı.
Bazen Kölük aşı.

Böyün de balcanı ,biberi zeytinyağı ile kavurup, üstüne de samırsaklı tomates öldürüp döküng de yiyek kele kızım deyince anam deymeyin keyfimize!

Biz gerçekten yokluğun dibini görmüşüz bir kaç yıl.

Ta ki ben üniversiteyi bitirip te öğretmen oluncaya kadar.

Ama bu nasıl bir azimdir ki tam beş yıl boyunca okyanusların deli dalgalarında kulaç atıp kıyıya ulaşmışız.

Anamın deyimiyle ,"deveyi düze çıkarmışız."

Ne mutlu alın terini ekmeğine katık edebilenlere!
Ne mutlu geçmişini unutmayıp daima mütevazı kalabilenlere!
Ne mutlu kimsesizlerin kimsesi olabilenlere!

Ne mutlu görüp te görmezden gelmeyip yol gösterici olabilenlere!

21.08.3024
Tülay Sarıcabağlı Şimşek