Kendimi affedemiyorum.
Yıllarca kendime yalan söylediğim için.

Affedemiyorum," mutluluğun yolu aşırı özveriden geçer "diyerek kendimi unuttuğum için.

Affedemiyorum kendi alın terimi , yıllarca kuruşu kuruşuna borsada kaybetse de orda burda ne yaptığı belirsiz işlerde kaybetse de aile birliği adına ses etmeden kabullendigim için

Kendimi affedemiyorum, beni ayıplı mal gibi görüp, toplum içine girdiğimizde önden önden yürürken " hop bir dakika ne oluyor?" demediğim için?

Kendimi affedemiyorum beni insan yerine koymadığı anda ona sırtımı dönüp çıkış kapılarını zorlamadığım için
Kendimi affedemiyorum kendi ailesi kıymetli,ancak benim aileme gelince surat asarak onları yok saymasına," belki bir gün düzelir" diye katlandığım için.

Kendimi affedemiyorum, o her istediğini aldığında, ben aman idare dünyası bu idare edelim diyerek kendimi hiçe saydığım için.

Kendimi affedemiyorum, beni köle gibi kullanmasına izin verdiğim için !

Kendimi affedemiyorum, kırklı yıllara ulaşmamıza rağmen her ay bir bahane ile paramı alıp kendi parası gibi sahiplenmesine meydan verdiğim için.

Kendimi affedemiyorum benim gözümü baskıyla, kötü sözle korkutmasina göz yumdugum için

Kendimi affedemiyorum " kimsesiz olduğumu bildiği için, bunca eziyet etmesine prim vererek kendimin kimsesi olmadığım , olamadığım icin.

Kendimi affedemiyorum peygamber sabrı gösterdiğim için

Kendimi affedemiyorum bir saniyelik canıma kıyıp ta bu yaşamıma son veremedigim için

Lânet olsun benim bu vicdan merhamet dolu yufka yüreğime!

Ben hak ettim bu kötü hayatı

Keşke ben de kötü olsaydım !
Belki o zaman bu hayatta rahat bir nefes alır, herkes gibi ben de mutluluğu tadabilirdim.

Ama ne çare!