İblisin kızı. Öyle diyorlar… Hatta yedincisi.? Kim seslendi bana Medea diye? Ne kadar da sığsınız… Güldürdünüz beni yine... Toy gözlerdeki yarı delilik nasıl korkutmaz sizi? Utanmadan bir de masumluk dersiniz adına. Bu yüzden mi daha doğar doğmaz zincire vurursunuz günahsız dediklerinizi. İnsan olarak doğduklarını unutup, insan ‘gibi’ olmaya çalışsınlar diye onlarca hatta binlerce kural yüklersiniz omuzlarına. Zavallılar yaşamları boyunca günahkâr olduklarına inanıp temizlenmek için çırpınırlar. Ben sizin gibi yapmadım. Kötü olan ben değilim. En azından ikiyüzlü değilim sizin gibi. Şeytanla sevişmemiştim. Sıcaktı ellerim sadece, o soğuk yaşamlara dokunduğumda. Ben kim miyim? Siz çoktan kararınız vermişsiniz, peki siz ne derseniz o olayım, sizin gibi olmaktan iyidir ne de olsa. Peki sizler kimsiniz? Hem bilir misiniz Sisifos suçluydu…

Niye bu kadar küçüksünüz? Farkında değilsiniz hala; karşınızdakinin gücü, sizin onu kafanızda ne kadar büyüttüğünüzle doğru orantılıdır aslında. Bunu benden önce de söyleyenler oldu. Hiç duymadınız mı? Korkularınızı büyüttükçe siz küçülüyorsunuz… Bir “hiç” bile olamayacaksınız durmadan küçülmenin anlamı ne? Sürekli yağlanan bedenlerinize dar geliyorsunuz. Sonunda birer siyah nokta oluyorsunuz kendi ruhunuzda. Temizlenmelisiniz...Gerçi bunu istemezsiniz çünkü yok etmeye kalkıştığınız yine kendinizsiniz. Bu yüzden tiksiniyorsunuz birbirinizden ve biliyorsunuz ne kadar bir arada olmak zorunda olduğunuzu. Yamandıkça birbirinizin hayatlarına, toplandıkça doğal gözükecek sanıyorsunuz bu haliniz. Oysa aynada kendinizi göremeyecek kadar küçüksünüz.
Bir yandan sırtınızda onca yük. Oysa Sisifos suçluydu ve Sisifos güçlü…

Siz aynı suda büyüyenler, günahlarınızla sevişiyorsunuz. Bir ileri bir geri… Her deviniminizde suçluluk yükleniyorsunuz bir ileri bir geri, bir ileri bir geri… İyiliğiniz bile kötülükten gebe. Kırık canlarla diktiğiniz acınma kuleleri nasıl da iğreti duruyor mükemmellik peşinde koşan ruhlarınızın yanında. Düpedüz riyakârlık bu. Işığı bile ateşe çok görüp zavallı gökyüzüne yüklediniz, sonsuzluğu ona yetmezmiş gibi. Üşümeniz ateşten uzaklaştığınız için oysa. Atalarınızı hatırlamıyor musunuz, bir zamanlar sizin cehenneme layık gördüğünüze tapınıyorlardı. Ve bu yüzden onlar hiç üşümüyorlardı. İlk hangi anne, baba çok gördü size sıcaklığı? Bu yüzden sıcak ruhların buğusu vurmuyor gözlerinize ve bütün çirkinliğiniz bu yüzden. Bencil umutlarınız sırtınızda kambur. Oysa Sisifos suçluydu ve Sisifos yorgun…

Yalnızlığınızın kırbaçladığı yaralarınızda öfke fışkırıyor. Hani yine şu iblis dediğinize uygun gördüğünüz ama tepeden tırnağa siz olan öfkeniz… Sizi insan yapan. İkiyüzlü olamadığınız tek zaman. Öfke-insan… Acı çeken yalnızlığınız değil öfkeniz aslında. Ama siz yine de yalnızlığınızı dost edinmişsiniz. Bir de kozmetik şiirler, şarkılar yazıyorsunuz yalnızlığınıza yaranmak için. Sanki suçlu olan o değilmiş gibi. İlahi! Sizi görmemek için erkenden doğup öldüler büyük komedya şairleri. Siz yazmadan oynayacak kadar hünerlisiniz çünkü. Cüzzamlı ruhlarınız ıssızlığınızda boğulurken, bedenleriniz renk ahenk. Tam ikiyüzlülüğünüze yakışır bir biçimde. Kırkambar ilişkilerle yüzlemektesiniz ikiyüzlülüğünüzü. Bir yanınız ölmek isterken öteki yanınız binlerce can doğuruyor ceset ruhlarınızdan. Ve bu canlar mor prangalar olup asılıyor gözlerinize. Başınızı dik tutamıyorsunuz. Eğildikçe başınız daha bir görünür oluyor sırtınızda taşıdıklarınız. Oysa Sisifos ikiyüzlü değildi ve Sisifos suçluydu…

Siz yer altınızda debelenin.Ben uzun tırnaklarımla kayaların tepesine tırmanmış Sisifos’u bekliyorum. Az daha sabredin o da gelsin ikimizi beraber yakarsınız. Bu arada siz uzak sandığınız ateşi besleyin ikiyüzlülüğünüzle, çok kalmadı zaten… Siz devam edin, gözüm üzerinizde…
NERMİN ORAL