Battaniye

Hatay depreminden bir gün sonra Okulun bahçesinde gözlerimiz dolu iyi bir haber için bekliyoruz aklım sadece yerin altındaki annemde ara ara sallanıyor arabamız biraz daha ilerde hasar lı bir bina çöktü çökecek mahalle bildiğimiz mahalle değil her şey birbirine girmiş sanki soğuk buz gibi kesiyor suratımızı göz yaşımız sıcak değil ılık ılık yanaklarımı zı sararken derin bir üzüntüyle boğuluyorum. Bu yaşadıklarımız rüya mı? yok basbayağı gerçek! yıkılan binalardan biri de bizim baba evimiz! etrafında Çaresizce çırpınan komşularımız herkes şok içinde ne yaşadığımızı anlamaya çalışıyoruz hep birlikte. Hiç kimse diğerine bir şey diyemiyor acı aynı çaresizlik aynı yaşadığımız her şey aynı.
Soğuk soğuk esiyor Rüzgar bir anda bütün benliğim buz halinde üşüdüğümü bile hissetmiyorum. Acı içinde bütün kalpler her kes anlamsız boş noktaya bakar gibi.. Arada göçükte bulunan yardım ekibinin sesi "sessizlik lütfen" her kes sus pus sonra bağırıyor bir duyan olur mu diye? "SESİMİ DUYAN VAR MI?!" derin bir sessizlik sadece o çaresizliği orda yaşayanlar hissediyor. Başka kimse yok!
Ses yok hiç bir ses yok yeniden iş makineleri molozları kaldırıyor. Aman dikkatli kaldırın o kolonları demirleri acıtmayın anne baba kardeşimiz çocuğumuzu..
Acı içinde çöküyoruz kaldırımlara oturduğumuz kaldırım sallanıyor yeniden beşik gibi yer altı durmuyor. . Büzüşüyoruz ablamla sığındığımız tek battaniyeye biraz sonra biri bir battaniye daha uzatıyor abla şunu da alın o size yetmez diyor istemsiz yo yo diyorum daha çok ihtiyacı olanlara verin adam bunlardan yüzlerce getirdik abla diyor hem siz depremzede değilmisiniz?
O an şok etkisi hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyorum.
Ve dinmek için bir ağacın dibine çöküyorum .
Evet evet ya depremzedeyiz biz.

İçimde yıkılan bir ev var ANNEM