Torex Ve Greth

• 5 Temmuz 2024 Cuma 02:03:11

Güneş, uçsuz bucaksız Kretase göğünde parlayan bir köz gibi yavaş yavaş alçalmaya başlıyordu. Şimdi yumuşayan sıcak, altın ışınları, aşağıdaki yemyeşil manzaranın canlı genişliğine uzun gölgeler düşürüyordu. Bu kadim dünyanın yemyeşil geniş alanları, yeşil tonlarıyla örtülü, karmaşık bir yaşam sarmalı gibiydi.

Benekli ışığın altında, eğrelti otları doğanın kendi halısı gibi açılıyordu, narin yaprakları hafif esintide titriyor, zamanla kalınlaşmış kadim gövdeleri olan yüksek sikadlar, binyıllardan kalma bir onurla göğe doğru uzanıyordu. Aralarına serpiştirilmiş, çiçekli bitkiler bir renk cümbüşüyle adeta fışkırıyor, her bir taç yaprağı yeryüzünün yaratıcı coşkusunun sessiz bir kanıtı olarak zengin dokuyu kusursuz bir şekilde harmanlıyordu.

Her canlı ve her yaprak hayatla parıldıyor, giderek solan ışığı bir renk senfonisiyle toprağa düşmeden yakalıyordu. Hava polen ve toprak kokusuyla ağırlaşmıştı. Bu varoluş senfonisinde toprak, canlı bir ana kara sahnesini doğal renklerle boyayan kırmızı, kahve ve sarı tonlarının bir tuvalini oluşturuyordu.

Nehirler manzaranın içinden kıvrılarak geçiyor, sular kayalara ve köklere sırlar fısıldıyordu. Nehrin coşkusu, bazen bu kadim dünyada bir can simidi zarafetiyle hareket ediyor, kimi zaman da batan güneşin altın renginin şavkında suları, geçmiş çağların izlerini de beraberinde taşıyarak manzaranın içinden geçerken yumuşak bir şekilde mırıldanıyordu. Volkanik dağlar uzakta yükseliyor, siluetleri gökyüzüne karşı karanlık ve ürkütücü, ancak varlıkları dünyanın amansız iç ateşinin kızgınlığının dışavurumunun ekspresyonist bir hatırlatıcısı oluyordu.

Bu ilkel cennette, yaşam sayısız formda gelişti. Her şekil ve boyutta yüzlerce çeşit yaratık çalılıkların arasında hareket etti, her biri ekosistemlerin ebedi dansında kendi rolünü oynadı. Karmaşık dengelerin, avcı ve avın, büyüme ve çürümenin, hepsinin kusursuz bir bütün halinde iç içe geçtiği bir dünyanın sakinleri arasında Torex adında yalnız bir Triceratops vardı.

Yavaş ve dikkatli bir zarafetle hareket ederken, devasa yapısı yeşilliklerle harmanlanıyordu. Benekli yeşil ve kahverengi derisi, sayısız nesil boyunca geliştirilen hayatta kalma becerilerinin bir kanıtı olarak, yaşanmışlıklarının kendisine bir hediyesiydi. Torex’in, yabani çalılıkların arasında hantal ve kasıntılı bir güç gösterimi ile hareket eden, fırfırlı bir tepe ve korkutucu boynuzlarla süslenmiş devasa formu, uzun ağaçlara ve yemyeşil çevreye kusursuz bir şekilde uyum sağlıyordu.

Torex için bu dünya rutin ve aşinalık dolu bir sığınaktı. Her sabah, bitki örtüsünün yemyeşil labirentinde aynı yolu takip eder, nehrin kenarında durup serin, ferahlatıcı sularından derin derin içerdi. Bu kadim alemdeki hayatın bir bahçesi olan nehir, kendisine doğru eğilen her canlıya çok eski zamanların felaketler ve yeniden doğuşlarla işaretlenmiş dönemlerin adeta hikayelerini fısıldardı. Sonra besin vaat eden bol bitki örtüsüne geçer gün boyu devasa karnını envai çeşit yiyeceklerle doldururdu. Yine güneş alçalırken, manzaraya kehribar ve altın tonları saçarken, nehrin kenarına doğru yola çıkar suyun serinliği ile ateşli bedenini rahatlatırdı.

O akşam havada ince bir gerginliğin hakim olduğu hissediliyordu. Boynuzlu tepesinden su damlaları parlayarak dökülürken, Torex’in bakışları göğe doğru kaydı. Üstünde, gökler alacakaranlık tonlarında bir tuval gibi uzanıyor, ilk yıldızlar uzaktaki işaret fişekleri gibi titreşmeye başlıyordu. Tanıdık takımyıldızlarının arasında, gökleri asırlar boyunca yöneten göksel dansta bir anormallik görüntüsü veren diğerlerinden daha iri yeni bir varlık belirmişti. Kozmosun öngörülebilir ritimlerine meydan okuyan ışıltılı bir göksel ziyaretçi gibiydi. Sanki bembeyaz delici bir nokta her gece daha da parlıyor, yoğunlaşıyor ve parlaklığı ile gece gökyüzünün sakin güzelliğine karşı sert bir tezat oluşturuyordu.

Torex’in, keskin ve anlayışlı gözleri gökyüzüne doğru dikkat kesildi. Rüzgarda taşınan söylenmemiş bir uyarıyı hisseder gibiydi. O da Etraftaki diğer yaratıklar gibi, bu anormalliği merak ve endişe karışımıyla gözlemliyordu. Orman akşam ritüellerini yapan yaratıkların kısık sesleriyle yankılanıyor, böcekler gece melodilerini mırıldanıyor ve diğer dinozorların uzak çağrıları yoğun bitki örtüsünün arasından yankılanıyordu. Yine de, bu normallik görüntüsünün altında, kozmosta derin bir şeylerin ortaya çıktığına dair hissedilen ön kabul havada huzursuzluk dalgasını tetikliyor korku nabız gibi tüm canlıların yüreklerinde atıyordu. En küçük böceklerden en güçlü dinozorlara kadar, ortak bir farkındalık topraklara nüfuz etmiş, sanki dünyanın kendisi nefesini tutmuş, bekliyor ve izliyordu.

Günler gecelere doğru uzadıkça, gökyüzündeki ışık amansızca yaklaşmaya devam etti. Torex’in rutini değişmeden kaldı, ancak gözleri sık sık yukarı doğru çekiliyor, zihni bilinmeyenle boğuşuyordu. Her geçen gün parlaklığı artarak yaklaşan sessiz ve boyun eğmez göksel davetsiz misafir, bir değişimin habercisi gibi kendinden emin bir biçimde yaklaşıyordu.

Alacakaranlığın sessiz birliğinde, gölgeler uzadıkça ve gökyüzü kadifemsi bir maviye büründükçe, Torex tarihin uçurumunda durduğunun henüz farkında bile değildi. Onun bilmediği şey, göklerde gelişen olayların yakında kendi dünyasına akıp varoluşun gidişatını değiştireceğiydi.

Karanlık çökerken ve dünya gecenin sessizliğini kucaklarken, Torex nehir kıyısında sanki nöbet tutar gibi duruyordu. Gökyüzündeki ışık, artık gece gözlemlerinin değişmez bir parçasıydı, açıklanamayan bir çekiciliğe sahipti. Değişimin bir işareti, henüz bilinmeyen olayların habercisiydi. Varlığı değişmez ve gizemli olan göksel ziyaretçi, bilinmeyene doğru bir yolculuğun başlangıcını işaret ediyor; evrenin amansız güçlerine karşı yaşamın kendisinin dayanıklılığını sınayacak bir yolculuk için hazırlık yapıyordu.

Evren, Dünya yaşamının varoluşunun tanıdık hatlarına bir belirsizlik perdesi indirmeye; var olmanın sakin genişliğine belirsizlik gölgeleri düşürmeye hazırlanıyor, sessiz mesajı dünyanın kadim ruhunun derinliklerine taşımaya hızla yaklaşıyordu.

Günler kısaldı ve geceler uzadı, her biri bir öncekinden daha soğuk ve karanlıktı ve her gece, gökyüzündeki ışık daha da parlaklaştı. Tanıdık takımyıldızların arasında sadece bir nokta, bir titreme olarak başlayan şey, şimdi göz kamaştırıcı, hiç kırpmayan bir göze dönüşmüştü, sanki göklerin bir yerinde Kretase dünyasını ürkütücü bir ışıltıyla izleyen bir Pteranodon vardı ve o derinleşen alacakaranlığı soğuk, beyaz bir parlaklıkla durmadan delerek, en kararlı yıldızları bile gölgede bırakıyordu.

Torex onu ilk olarak nehrin yakınında küçük memelileri yemek için ararken fark etmişti. O zamanlar sadece bir iğne ucu kadardı, ancak geceler geçtikçe, ışık yoğunluk kazandıkça, istikrarlı büyümesini görmezden gelmek imkansızdı. Manzara geceleri karanlığın içinde hayaletsi bir hale oluşturan aydınlık bir küre gibi görünüyordu. Artık, gündüz vakti bile, ışık güneşin üstünlüğüne meydan okumaya başlamış, masmavi gökyüzünde göz kamaştırıcı bir davetsiz misafir halini almıştı.

Diğer yaratıklar da artık bu gösteriye dikkat kesildiler. Hadrosaur sürüsü göçlerinde duraklayıp, ışığı yansıtan büyük gözleri ile toplu şaşkınlıklarla yukarıya doğru bakmaya; genellikle avlanmaya odaklanan Raptorlar durup, zarif başlarını kaldırarak, gözlerini gizemli parıltıya çevirmeye başladılar. Hatta göklerin efendileri olan Pterosaurlar bile yükseklerde daireler çizerek, aşağıdaki yeryüzü yaratıklarının toplu huzursuzluğunu keskin çığlıklarla yansıttılar.

Yoğun çalılıkların arasında, Torex ise kasıtlı bir dikkatle hareket ediyor, yeşil ve kahverengi tonlarıyla örtülü devasa bedeni, yapraklarla harmanlanıyordu, ancak bakışları her zaman göğe doğruydu. İçinin derinliklerine yerleşen huzursuzluğu hissedebiliyordu, asırlarca süren hayatta kalma deneyimiyle keskinleşen içgüdüleri, yaklaşan tehlikeyi fısıldıyordu.

Bir akşam, gün batımının kızıl tonları ufka doğru akarken, Torex, yaşlı bir Ankylosaurus olan Greth ile karşılaştı. İkisi nehir kenarında sık sık rastlaşmış, yalnız rutinlerinde sessiz bir yoldaşlık paylaşmışlardı. Ancak bu gece, hava söylenmemiş sorularla doluydu.

"Gökyüzü," diye gürledi Greth, sesi taşların gıcırtısı gibiydi, "yeni bir yıldızı barındırıyor, değil mi?"

Torex başını salladı, fırfırı ve boynuzları solan ışıkta uzun gölgeler oluşturuyordu. "Evet. Her gece büyüyor, sanki daha da yaklaşıyormuş gibi."

Greth iç çekti, zırhlı bedeni çabayla birlikte kaydı. "Yaşlılar böyle şeylerden, göklerdeki değişimleri haber veren ışıklardan bahseder. Ama bu... bu farklı hissettiriyor. Sanki gökyüzünün kendisi bizi uyarıyormuş gibi."

Torex’in bakışları ışığa sabitlenmiş halde kaldı. "Ben de hissediyorum. Havada bir ağırlık, bir şeyin fısıltısı... önemli."

Günler haftalara dönüştü ve ışık amansızca yaklaşmaya devam etti. Artık, gün ışığında bile görülebiliyordu, zaman zaman güneşi gölgede bırakan, varlığıyla çarpıtılıp değişen sert gölgeler oluşturan parlak bir ışık noktası. Ülkenin yaratıkları huzursuz kümeler halinde toplanıyor, olağan rutinleri bu davetsiz misafir tarafından bozuluyordu.

Konuşmalar daha da sıklaştı, merak ve korkunun karışımıyla doluydu. Çoğu zaman sessiz bir gözlemci olan Torex, kendini bu sıradışı parlaklığın içine çekilmiş buldu, zihni tanık olduğu şeyin imalarıyla boğuşuyordu. Yakınlarda bir grup Parasaurolophus kendi aralarında toplanmış konuşuyordu. Genellikle ormanın senfonisinin fonu olan melodik çağrıları, şimdi bir kaygı notası taşıyordu.

"Gördün mü?" diye sordu içlerinden biri, sesi titriyordu. "Işık, her geçen gün daha da büyüyor. Ne anlama geliyor?"

Göğsü birçok savaştan yara almış yaşlı bir Parasaurolophus düşünceli bir şekilde cevap verdi. "Atalarımızın bize aktardığı hikayelerde, bu tür ışıklar büyük değişimleri müjdeliyor. Bazen ateş ve kaos getiriyorlar, bazen de yenilikler ve hediyeler. Ama her zaman bir dönüm noktasını işaret ediyorlar."

Torex dinledi, kendi düşünceleri korku ve büyülenme girdabındaydı. Işık artık sadece bir anormallik değildi; bir sembol, belirsiz bir geleceğin habercisi olmuştu. Varlığı, tanıdık olanı soyup çıkarıyor, varoluşun ham, boyun eğmez gerçekliğini açığa çıkarıyor gibiydi.

Bir gece, ışık her zamankinden daha şiddetli bir şekilde parladığında, Torex kendini nehre bakan bir tepede tek başına dururken buldu. Gökyüzü, parlak davetsiz misafir tarafından noktalanan bir karanlık tuvaliydi. Ayaklarının altındaki toprakla, sayısız çağa tanıklık etmiş kadim toprakla derin bir bağ hissetti.

Artık göz ardı edilemez bir güç olan ışık, manzaraya uzun, ürkütücü gölgeler düşürdü. Sanki gökler bir mesaj gönderiyordu, Torex’in bildiği dünyanın derin bir başkalaşımın eşiğinde olduğuna dair sessiz bir bildiri.

Gecenin sessizliğinde, Torex gözlerini kapattı, zihni düşünceler ve duygularla doluydu. Zamanın ağırlığının üzerine çöktüğünü, atalarının kolektif hafızasının çağlar boyunca bu anı fısıldadığını hissetti. Işık sadece göksel bir fenomen değildi; hayatın sürekli dönen çarkındaki tek sabit olduğunun bir hatırlatıcısıydı.

Ertesi akşam, güneş ufkun altına doğru batarken ve manzarayı koyu kızıl bir renge boyarken, Torex diğer yaratıkların davranışlarındaki keskin değişikliği çok geçmeden fark etti. Küçük dinozorların genellikle gürültülü çığlıkları sessizleşmiş, yerini gergin bir sessizliğe bırakmıştı. Orman sanki olası bir fırtına için nefesini tutmuş bekliyormuş gibiydi.

Torex başını kaldırdı, keskin gözleri gökyüzünü tarıyordu. Gökte parlayan bu Asteroid artık ateşli bir küreydi, parlaklığına bakmak neredeyse acı vericiydi. Göklere hükmediyor, etrafındaki yıldızları gölgede bırakıyordu. Sanki dünyasının dokusu çözülüyormuş gibi derin bir önsezi hissi duydu. Geceler daha da soğudu ve hava sanki elektrikli bir gerilimle yüklüydü.

***

O zamanlar, Dünya bugünden çok farklı bir gezegendi, devasa ve muhteşem yaratıkların geniş ovalarda dolaştığı, dinozorların ve sürüngenlerin ilk olarak 230 milyon yıl önce ortaya çıktığı, 66 milyon yıl öncesine kadarda hüküm sürdükleri mavi küçük bir dünyaydı. Dinozorların egemenliği, bu gezegende 160 milyon yıl boyunca hüküm sürdükleri omurgalılar tarihindeki en kalıcı hikayelerden biriydi.

Kozmosun derinliklerinde, Dünya’dan uzakta, fark edilmeyen bir dev kıpırdanıyordu. Sadece 375 milyon kilometre ötede, Mars ve Jüpiter arasındaki asteroit kuşağında, sayısız kaya Güneş’in etrafında sessiz yörüngelerde sürükleniyordu. Bu asteroitlerin çoğu mütevazı bir kayadan daha büyük değildi, ancak aralarında sessiz devlerde saklıydı. Bu devlerden biri, Everest Dağı’ndan daha büyük olan, 15 kilometre çapındaki kaya parçası artık kadim yolundan çıkarılmıştı.

Bu asteroit, asırlar boyunca istikrarlı bir yörüngeyi, uzayın engin denizinde yol alan devasa bir gezgini takip etmişti. Yörüngesi gök cisimlerinin kalıcı dansının bir kanıtı olarak milyarlarca yıldır değişmemişti. Ancak şimdi, bir şey rotasını değiştirmeye zorluyor ve onu Dünya’ya doğru hızla fırlatmaya hazırlıyordu.

Asteroit kuşağı, 1,5 milyonu bir kilometreden büyük olmak üzere on milyonlarca nesneye ev sahipliği yapan kalabalık bir aile ortamı gibiydi. Bu sessiz gezginler eliptik yörüngelerde hareket eder, yolları Güneş’in ve gaz devleri Jüpiter ve Satürn’ün yerçekimi kuvvetleri tarafından belirlenirdi. Bu muazzam ve güçlü gezegenler, kuşak üzerinde etkilerini biteviye uyguladılar, yerçekimi kuvvetleri görünmeyen tanrıların elleri gibiydi, asteroitlerin yolculuklarını yönlendiriyor ve bazen bozuyorlardı.

Bazen, Jüpiter ve Satürn’ün yörüngeleri, birleşik kütle çekimlerinin asteroitlerden birini dürterek rotasını değiştireceği şekilde hizalanırdı. Bu kütle çekim dansları, bu kozmik yakınsama ve uzaklaşmalar, yüz milyonlarca yıl boyunca meydana geldi. Ve tam yanlış zamanda tam yanlış yerde meydana geldiklerinde, büyük bir asteroitin yörüngesini istikrarsızlaştırabilir ve onu iç güneş sistemine doğru savurabilirdi.

İşte tam da o anda Torex’in nehrin kenarında durup serin, ferahlatıcı sularından derin derin içtiği bir akşamda bundan Altmış altı milyon yıl önce böyle bir dürtme gerçekleşti. Belki de Jüpiter’in bir itişiydi, muazzam yerçekimi asteroiti ölümcül yörüngesine soktu. Ya da belki yıldızların uzaktaki çekimi bir rol oynadı, kolektif yerçekimi kuvvetleri asteroitin yolunu gizlice etkiledi. Nedeni ne olursa olsun, sonuç aynıydı: bir zamanlar uzak ve zararsız bir gezgin olan dev bir kaya, artık kıyametin habercisiydi.

Dinozorlar, oyundaki göksel mekaniklerden habersiz, Kretase gökyüzünün altında hayatlarını sürdürüyorlardı. Güneş parlak bir şekilde parlıyor, yaşadıkları yemyeşil manzaraların üzerine sıcak bir ışık saçmaya devam ediyordu. Hava, hayatın sesleriyle, göklerden hiç korkmamış yaratıkların çağrılarıyla doluyordu.

Çok yukarıda, asteroit amansızca yaklaşmaya devam etti, sessiz, görünmeyen bir tehdit. Yaklaştıkça, bir zamanlar onu yönlendiren güçler, onu bekleyen kaçınılmaz çarpışmayla karşılaştırıldığında artık önemsiz görünüyordu. Yıkım gemisi olan asteroit, sonsuzluğun ağırlığını, sürekli akış halindeki bir evrenin sessiz vasiyetini taşıyordu.

Ve böylece, büyüyen ışığın dikkatli bakışları altında, dinozorlar beklediler. Hayatlarına devam ettiler, ancak bildikleri dünyanın dönüşümün eşiğinde olduğunun bilincindeydiler. Artık değişimin alev alev habercisi olan asteroit, evrenin amansız yürüyüşünün sessiz bir simgesiydi. Onlara varoluş ve unutulma arasındaki hassas dengeyi hatırlatıyordu, geri dönülmez bir şekilde değişmek üzere olan bir denge.

Evren, sonsuz karmaşıklığıyla, varoluşun bilindik hatlarına bir belirsizlik perdesi örtmeye hazırlanıyordu. Varlığın sakin genişliğine gölgeler çizmeye, sessiz mesajını dünyanın kadim ruhunun derinliklerine taşımaya hazırdı. Sahne, çağlar boyunca yankılanacak ve tarihin gidişatını sonsuza dek şekillendirecek bir dönüşüm için hazırlanmıştı.

Sessiz dev, 460 gün boyunca uzayın engin genişliğini; asteroit kuşağı ile Dünya arasındaki 2,5 astronomik birimi kat etti. Aşağıdaki devasa dinozor sakinleri tarafından fark edilemeyen bu yolculuk, kozmosun soğuk, kayıtsız boşluğunda hızla ilerledi. Dünya’daki en büyük dağdan daha büyük olan asteroit, kaderin habercisi gibi, kaçınılmaz bir kesinlikle hareketine ivmelenerek aylarca devam etti.

Yaklaştıkça gece gökyüzü değişmeye başladı. Yalnız bir Triceratops olan Torex, her geçen gün daha da büyüyen parlak ışık anormalliğini erken fark edenlerdendi; Gece gobleninin bir parçası, yıldızların dingin tuvalinde göz kamaştırıcı bir davetsiz misafir oldu. Işık sessiz bir alamet, yaklaşan değişimin sanki bir sembolüydü, henüz birçok canlı tarafından fark edilmiyordu ama giderek daha parlak ve görmezden gelinmesi imkansız hale geliyordu.

Çarpışma günü Güneş her zamanki gibi doğdu, altın ışınlarını yemyeşil Kretase manzarasına yansıttı, burada hayat canlı bir bollukla kaynaşıyordu. Yine de havada alışılmadık bir durgunluk, anın ağırlığını ima eden ince bir gerginlik vardı. Artık alev alev bir ateş topu olan Asteroit Dünya’ya doğru hızla ilerliyordu, bu inişi durdurulamaz doğanın gücüydü.

***



Asteroit nihayet Dünya’ya ulaştı ve çarpma anı başlı başına dehşet verici bir olaydı. Sanki gökler açılmış ve aşağıdaki savunmasız dünyaya öfke saçıyordu. Asteroit, milyarlarca atom bombasına eşdeğer enerji açığa çıkararak hayal edilemez bir güçle çarptı. Gökyüzüne hakim olan garip ışığa bakan dinozorlar, gözlerini yakan ve saniyeler içinde gelecek olan ölümü hızlandıran kör edici bir parıltıyla anında kör oldular. Asteroit, tüm kayaç türleri gibi, atmosfere girdiğinde yanmaya başladı, ancak bu sıradan bir yanma değildi. Bu gök devi o kadar büyüktü ki, atmosferin ince perdesinden neredeyse hiç zarar görmeden geçti, devasa cüssesi ölümcül bütünlüğünü koruyordu.

Saatte 250.000 kilometre gibi akıl almaz bir hızla atmosfere dalan asteroit, anlaşılması imkansız bir güçle alçaldı. Hızlandıkça ağırlaşıyor enerjisi katlanarak devasa güçlere ulaşıyordu. Bugün güneydoğu Meksika’da bulunan Yucatán Yarımadası’nın kuzeybatı ucuna anında çarptı. Patlama dehşet vericiydi; patlamanın ısısı çarpma noktasının yüzlerce kilometre çevresindeki kayaları buharlaştırarak yakındaki dinozorları ve ağaçları bir anda hiçliğe çevirdi. Yer kabuğu, buharlaşmadığı yerlerde, bir sıvı gibi çalkalandı ve sismik şoklar ses hızıyla dışarıya doğru dalgalandı. Yer öyle bir şiddetle sarsıldı ki, binlerce kilometre ötedeki canlılar bile ayakları üzerinde duramadı, dünyaları amansız sismik dalgalar tarafından altüst edildi.

Sismik dalgalar gezegene yayılarak dünyanın karşı tarafında çarpma bölgesindekilerden daha korkunç depremleri tetikledi. Sismik dalgalar kesişme noktalarında yankılanarak birbirlerini güçlendirirken, yeryüzü bir çan gibi çaldı ve titredi. Bu amansız yıkım sarmalının içinde saatler, belki de günler geçti.

Çarpma noktası sadece kaya değil, aynı zamanda bir okyanus parçasıydı. Asteroidin altındaki ve etrafındaki su anında buharlaştı, ancak çarpma tüm okyanusu buharlaştıracak kadar güçlü değildi. Okyanusun altındaki yer kabuğu içe doğru çöktü, ardından muazzam bir güçle geri tepti ve okyanusun sanki bir bardağın içindeki su gibi sıçramasına neden oldu. Bu sarsıntılar bir kilometre yüksekliğe kadar mega tsunamileri tetikledi, hayal bile edilemeyecek yıkım dalgaları denizleri süpürdü.

Torex için o an, ses ve öfkeden oluşan kaotik bir bulanıklıktı. Altındaki zemin sarsılıp onu ayaklarından fırlatmadan önce kör edici ışığı ancak fark edebilmişti. Bildiği dünya, titreyen toprak ve kükreyen dalgalardan oluşan bir kargaşaya dönüşmüştü. Duyguları her sese, her görüntüye, etrafında gelişen kıyametin bir parçasına boğulmuştu. Havada yanan kayaların keskin kokusu ve deniz suyunun keskin tınısı vardı.

Bu kargaşanın ortasında Torex’in zihni olup bitenlerin büyüklüğüyle boğuşuyordu. Dünyasının tanıdık ritimleri, günlük hayatının istikrarlı temposu tanınmayacak şekilde paramparça olmuştu. Duygusal manzara fiziksel yıkımı yansıtıyordu; derin bir kayıp ve şaşkınlık duygusu, damarlarında dolaşan ilkel bir korku. Anlayışının çok ötesindeki güçlerin pençesine yakalanmış bir yaratıktı, varlığı felaketin kozmik ölçeği tarafından cüceleştirilmişti.

Yerin şiddetli sarsıntıları onun iç kargaşasında yankılanıyor, her sarsıntı varlığında yankılanan dehşet bir nabız gibi atıyordu. Çarpan her dalganın amansız gücü kendi çaresizliğinin adeta bir aynası gibiydi. Kör edici ışıkta ve sağır edici kükremede, çalkalanan toprakta ve kabaran denizde, Torex’in dünyası kaotik bir girdaba dönüştü, dışarıdaki tufan içindeki kargaşa ve korkuyu önlenemez duygulara ulaştırdı.