Ağlayamıyorum Tezcan. Setler dizmeye, setlerin ardına bavullar dolusu yükler gizlemeye alışmış tüm uzuvlarım. En insani belirtiler belirsizliklere kurban gitmiş; vaktiyle bolca boca edilmiş. Kirpiklerim çarpışıyor Tezcan, gözümün gönlümün göğü titriyor ama ağlayamıyorum. Önce hevesler gitmiş, giderken kalınca bir zincir bağlamış beline diğer duyguların. Güvenmek, inanmak, bağlanmak hisleri kolunu bacağını kaptırmış o zincirin hırslı gözü kara halkalarına.
Bilseydim, saçar mıydım sağa sola heybemdekileri zamanında?
İnsanın gözü guruldar mı Tezcan? Neydi bizi en insani duygulardan çıkaran? Bir şarkının en vurucu nakaratında şöyle dolu dolu, içli içli ağlamayı özleten neydi?

Güneş nerden vurursa vursun, filizlerin üzerine hep gölge düşüyor artık. Bana daha acısını göster Tezcan. Belki o zaman ağlarım.
Mümkünse…
Selim Akgün