Nokta:
“Yazılardaki işaretler madem benim adımla anılıyor. Son yıllarda bizlere verilen önem gün geçtikçe azaldı. Bizler literatüre KHK ile girmedik. Nasıl ki trafik kuralları belirli deneyimlerden sonra kesinlik kazanmışsa bizlerde öyleyiz. Bir araya gelelim konuşalım.”

Hazırladığı metni -kopyala yapıştır- yapmadı.

Bütün işaretleri aradı. Belirlenen gün ve saate buluştular.

Toplantıya virgül, iki nokta, soru, ünlem, tırnak işaretleri katıldı. Kendilerine ayrılan yerlere oturdular.
Ünlem salonu süzdü. Boş koltukları gördü. Bir şey söylemedi. Nokta anladı:

“Yok, yok boş koltuklar verilmek istenen bir mesaj değil. Parantez, kısa çizgi, uzun çizgi, ayraç, üç noktayı da aradım:

“Emir komuta sende. -Eğer bize de söz düşerse bizde ne olduğumuzu anlatırız.-dediler. Onlar da haklı. Bizlere değer vermeyenler, onların esamisini mi okur? Şu homojenler çıktı çıkalı bizlerin durumu ortada.”

İki nokta:

“Emoji demek istiyorsunuz herhâlde.”

“Her ne ise onu demek istiyorum. Hani; var ya başparmak yukarıda, gülen adamlar, öpücükler falan… Biz konumuza dönelim. Senden başlayalım. virgül. Bize kendini anlatsana. “
“Önce ben senden başlayayım. Sen görünüşünde küçük ama görevin gereği işlevin büyük bir simgesin. Sen olmasan düşünceler uzayıp gider. İnsanlar ne denildiğini, ne demek istendiğini anlayamaz. Ben senin en yakın yardımcınım. Ben olmasam denilmek istenen birbirine karışır. Okuyan, yazan ipin ucunu kaçırır.”
“ Ya sen Ünlem?”
Ünlem gülümsedi:

“ Cümlelerinin sonunda ben olmazsam, duygular, öfkeler anlaşılmaz. Ben yazanların, okuyanların heyecanıyım. Benim işaretimi de sen tamamlarsın. Sen olmazsan ben anlamsız bir çizgiyimdir.”

Soru işareti el kaldırdı:

“ Bilmek öğrenmek, benimle biten cümlelerden sonra başlar. Eğer sormazsan gerçeği öğrenemez, her söyleneni doğru kabul edersin. Beynin kiralıktır senin. Başkaları düşünür, başkaları karar verir, sen –TAMAM- dersin.

İki nokta girdi söze:

“Evet… Soru işaretinden sonra sıra bendedir. Sorulan sorunun cevabı bendedir. Ben gerçeği açıklarım. Biraz külhaniyimdir. Beyinlere omuz atar, kapalı gözleri açar, uyuyanları uyandırırım. Bende senden iki tane var.

Tırnak işareti sessizdi. Nokta:

“Sen ne diyorsun?”

“Ben ne diyebilirim ki? Benim olduğum yerlerde kişiler düşünmez, kişilikler yok olur. -Filanca ne diyorsa doğru odur- der. Yatar uyurlar.”

Nokta:
“ Aslında durumumuz yürekler acısı. Bizler literatürün vaz geçilmeyenleriyiz. Ne oluyor böyle? Eline aldığı kalemle ya da masasında ki klavyeyle aklına gelen kelimeleri peş peşe ekleyip, bizleri çok az kullanan yazar geçinen insanlar var. Her ne kadar konumuzun dışında ise de söylemeden geçemeyeceğim. Önemli günlerde bir –kopyala yapıştır- aldı başını gidiyor. Bu en çokta Cuma günleri oluyor. Adam düşünmüş, düşüncelerini de görsellerle süslemiş. Al sen onu rehberindeki bütün kişilere gönder. Etik mi bu? Bu intihal değil de nedir?”

Kalkmak üzerelerdi. Hesap almak için garson geldi.
Nokta:
“Hesabı Bedri Tokul ödesin. O şimdi bizi yazar. Okunur, kim bilir belki de puan toplar.”

Sayfalarda görev almak umuduyla dağıldılar…