Filmlerde, dizilerde, romanlarda çok sık karşılaşırız bu senaryoyla…
A, B’yi sever,
B de A’yı
Ama bir de C var ki o da A’yı sever…
Bu senaryonun devamında C, A’yı elde etmek için her türlü yola başvurur. Tehditler mi dersiniz şantajlar mı… Hatta cinayetler…
Araya kin, nefret, kıskançlık… Hepsi girer…
A, C’yi sevmiş sevmemiş hiç önemli değildir C için. Onu ele geçirsin yeter.
Hep böyle mi olması gerekiyor?

Yunus Emre’nin yaşamını konu alan bir dizi izlemiştim siyah-beyaz TV zamanlarında.
Bir kızı çok beğenmiş. Belli ki âşık olmuş ona…
Yeşil doğada rengârenk çiçekler arasında dolaşıyor…
“Sen onun eline çok yakışırsın… Ama sen doğaya da çok yakışıyorsun. Ne yapsam bilmem ki!” der.
Çiçeğe de kıyamaz sevdiği kıza da…
Ama bir bakar ki o sevdiği kız bir delikanlı ile buluşmuş.
Öyle bir aşk dolu bakarlar ki birbirlerine…
Yunus hayran olur onların aşklarına…

Çok eskide kalmış, tam detayını anımsayamıyorum…
Ama bir yerde o delikanlı Yunus’a: “Belki sen de bu kızı seviyorsun. Senin gibi kutsal ve saygıya layık bir insana bunu yapamam.” der.
Ama Yunus şöyle söyler: “Asıl saygıya layık olan ve kutsal olan sizin aşkınızdır.”

İnsanlar arasında sevgiyi yayan böyle değerli insanlar gelip geçmiştir Anadolu’muzdan. Onlar kadar olamasak da, yine de kişilerin arasındaki karşılıklı sevgiye/aşka hayran olup, onları kıskanmak yerine onların sevgisine sevgiyle bakmak ne kadar güzel olur oysaki.

Ama o zaman da filmde, dizide veya romanda kötülük olmaz. Kötü olmayınca da heyecan olmaz diye mi hep kötüler olur bu senaryoların içinde.

Ben o ünlü senaristler veya romancılar kadar tanınmıyorum ve tanınma ümidim de yok. Çok değil birkaç öykü yazdım ama pek tutacak cinsten de değil… Çünkü o öykülerde kötüler yok, sevgi var ve bir de sevgiyi sevmek var…

Bugün eski filmlerden birini izledim. Bu üçleme o filme de vardı. Benim öykülerdeki gibi, sevdiği kişinin mutluluğuna katkıda bulundu. Kızın babası yoksul delikanlıya kızını vermek taraftarı değilken bu delikanlıya karşı gizli aşkı olan kadın, kızın babasına gidip onu kızını vermeye ikna etti. Onların evlilik töreni yapıladursun, hiç istemediğim bir şey oldu. Gizli âşık kendi canına kıydı…

Oysa benim yazdığım naçizane öykülerde bu üçüncü kişi diğer ikisinin mutluluğunu izlemekle mutluluk duyuyor ve içindeki aşk, giderek sevgi ve şefkate dönüşüyor…
O sevgiyi seviyor.
İşte gerçek sevgi…

Gerçek anlamda seven, sevdiği kişinin –kendisiyle olmasa bile- mutlu olmasını arzu edendir.

Kadir Tozlu
07.06.2024