İnsanlar ...!

• 9 Mart 2007 Cuma 22:53:20

İnsanları tanıdıkça kendimden ve insanlğımdan utanıyorum.
İnsanlar ; yalan dolu
İnsanlar ; Riya dolu
İnsanlar ; Çıkar dolu
İnsanlar ; iki yüzlü...
Dost sanıp güvendiklerin , dostum deyip sarıldıkların en nazik anında hançerlemiye çalışıyorlar
Dünya ; Menfaat dünyası olmuş. Dostluk ve sevgi lügatlarda kalmış.. O yüzden utanıyorum , nefret ediyorum , kendimden ve insanlığımdan
Keşke diyorum ; bir taş , bir kaya parçası olsaydım. Gönül denilen birşey , bulunmasaydı şu bedende.
Beni ; ne dünyanın bozuk düzeni , ne iki yüzlü insanlar ve ne de bu kokmuş , mahvolmuş hayatın entrika ve çıkarları ilgilendirmeseydi.
Nefret ediyorum insanlığımdan , nefret ediyorum yaşamaktan ve nefret ediyorum dünyayı bu hale getirenlerden
Halbuki herşeye rağmen , tüm çirkinlik ve adiliklerine rağmen bu dünya yaşamaya değerdi.
Bir tatlı tebessüm , gönülden gelen bir gülüş ve dudaklardan olmasa da , gözlerden öpüş....
Ama , görüyorum ki her şey gibi , onlar da yapmacık , onlar da riya dolu , onlar da da sahtekarlık ve kalleşlik var.
Bilmiyorum.... Yanlış mı düşünüyorum veya çok şey mi , istiyorum ? Bu dünyanın düzeni mi böyle kurulmuş ? Bu çarkların dönmesi için , dişlilerin böyle hareket etmesi mi gerekiyor?..

Ya ben , çok gerilerde kaldım ve dünyanın , hayatın , yaşamanın kaide ve kurallarına alışamadım ; ya da dünya düzenini kaybetmiş , nizam ve intizam diye birşey kalmamış ; sevgiler ve dostluklar mazide kalmış , yerini menfaat ve kalleşlik ; riyakarlık ve ihtiras almış..
İşte tüm bu sebeplerden dolayı nefret ediyorum , kendimden ve insanlığından... Oysa ki insan "Eşref-i Mahluk’tur " Yani , dünya üzerinde yaratılmış olan tüm canlı ve cansız varlıkların en şereflisidir.
Biz insanlar , bize verilen bu değerin ne yazık ki farkında değiliz. Binbir türlü entrika yalan ve şerefsizliklerle bu "Eşrefi Mahluk" olan insanı , "Esfel-i Safilin" yapmışız. Yani , Sefillerin en sefili....
İşte bu yüzden utanıyorum kendimden ve insanlığımdan... Lakin , yine de ümit doluyum. Bir gün gelecek insanlığın ve dostluğun değeri anlaşılacak diye gönlümde ve ruhumda bir ümit ışığı var
İnsanlar bu kadar nankör ve bencil olamazlar diyorum. Kişilerin birbirlerine karşı itimadı ve güveni olmadıktan sonra , bilmiyorum ki yaşamaktan nasıl zevk alabiliyorlar ?
İnsanlar nasıl bu kadar hissiz ve duygusuz olabiliryorlar ? Her dostluğun ve sevginin sonunda mutlaka bir çıkar veya menfaat olması mı gerekir ?
Karşılık beklemeden , sevgi ve dostluk olamaz mı ? Anlamıyorum insanları... Anlıyamıyorum kendimi ve çözemiyorum bir türlü bu muamma ve denklemi
Beynim çalışmaz olmuş , his ve duygularım yok olmuş dünyam kararmış , gecem gündüzüm birbirine karışmış ,yaşantıma zifiri karanlıklar hakim olmuş
Unuttum diğer renkleri... Bir zamanlar allı , yeşilli , mor’lu türlü türlü renkler vardı. Ne oldu onlara , onları da mı , karalar bağladı
Geride yaşayacak ve yaşanacak birşeyler kaldı mı , bu rezilliklerle dolu dünyada... Anlamıyorum , hissetmiyorum , duymuyorum ve görmüyorum
Tüm duygularım isyan ediyor... Bozuk plak gibi hep aynı nakaratı söylüyorlar bana...
-Dostluklar mazide kaldı , diyorlar . Yaşamak istiyorsan riyakar olmalısın , dalkavukluk ve yağcılık yapmalısın diyorlar . El-etek öpersen yükselirsin bey olur paşa olursun , diyorlar Kimseye minnet etmezsen ; seni ezerler hor görürler ve yaşama hakkı vermezler , diyorlar...
Beynimi bir kurt kemiriyor , için için yiyor tüm benliğimi... Çıldırmak üzereyim..
Yardım eli , dost eli arıyorum. Uzattığım ellerim yanı başıma düşüyor
İsyan ediyorum... Nefret ediyorum tüm insanlardan ve insanlğımdan... Ya Rabbim !.. Ne olur uyandır beni , bu kötü rüyadan...
"Gördüğün bir düş , bir hayaldi" deyin bana. İnsanlar dost , sevecen ve kadirşinas... deyin
Yanılıyorsun , tüm dediklerin ve düşündüklerin HÜSNÜ KURUNTU deyin. Deyin , bunları... Yalan da olsa , beni bu yalana inandırın. Çünkü , ihtiyacım var
Gördüğüm , kötü bir rüya olsun. Gözlerimi açınca ; güzel gözlerle , dost yüzlerle karşılaşayım...
Bana : "Hayat güzel , yaşamak güzel.." diye pembe tablolar çizsinler. Öyle ihtiyacım , öyle ihtiyacım var ki ; ANLATAMAM...