KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Kendimce
Bu yıl kardeşler olarak; haftada ikişer gün, anne babamıza destek, moral ve yardım amaçlı yanlarında olmaya karar verdik...Şehir dışından gelen ben varım, diğerleri aynı şehirdeler...Çok şükür aksatmadan devam ediyoruz...
Annem, öz bakımında yardım aldığı için üzgün...Söylemiyor ama anlıyorum...Her gittiğimde tamamen unuttuğu evladına bazen dert döküyor çok çok eskilerden. Bazen sitem ediyor... Çocukluğunu, korku ve kaygılarını anlatıyor... Amca, dayı, teyze ve kuzenler... Tanımadığım, hiç duymadığım akrabalarını tekrar tekrar anlatıyor...Bazen halasının kızı oluyorum bazen teyzesinin kızı...Sıkça adımı soruyor ’’ kızımın adaşısın’’ diyor...Son döneme ait ne varsa unutulmuş veya karışmış birbirine...
Babam kendi işini kendi yapması konusunda dirençli..
.
Her ikisinin de günlük hayatı zorlaştıran ritüelleri var, Zorlanıyorum zaman zaman. Kendi iç dünyalarını yaşıyorlar aslında...Uyum sağlamak ve gönüllerini hep hoş tutmak gerçekten zor. Gönülleri kırılmasın diye bir dediklerini iki etmiyorum fakat bu süreçte en çok kendimi kırıyorum. Sorguluyorum,. Ailemin kontrolcülüğünü bir kez daha iliklerime kadar hissediyorum.. Çocuk gibi, çaresiz.. Hayatı, ölümü. doğruları, yanlışları duygu ve düşünceleri bir kez daha bir kez daha irdeliyorum...
Ölüm gerçeğini çok içten hissettiğim ve erinde gecinde öleceğimin farkına vardığımda henüz ilkokuldaydım.. Kimselerle paylaşamadım, çünkü gerçeğin ta kendisiydi... Söyleyipte masal dinleyecek kadar küçük değildi duygularım...Her nefis ölümü tadacaktı, en iyisi hazırlıklı olmaktı. İbadetler ve iyilikler ile...yıllar içinde unutulur gibi olsa da hep hayatın yanı başındaydı ölüm...Acı ve soğuktu... Kabullenmeye başlıyorsunuz, kaçış yok, beden çürüyecek...Yaşarken yavaş yavaş ya da ölümle...
Aileme destek amaçlı her gidişimde de anne babamın yaşadıklarını fakat beden olarak bu dünya ile ilgi ve iletişimlerinin koptuğuna şahit oluyorum.. Vücut sessizce bu dünyadan çekilmeye devam ediyor. Tüm melekeler özelliğini yitiriyor...Hayatta olmak veya olmamak arasında pek bir fark kalmamış gibi, yaşarken ölüyorlar sanki...
Orta yaşlı insanların ’’Allah ele avuca düşürmesin’’ dualarını şimdi anlayabiliyorum... Ölümün acı ama duruma göre bazen bir nimet bile olabildiğini...
YORUMLAR
Allah yardımcınız olsun derim gerçekten zorun da ötesi benim eşimde yaşadı yine siz kardeşler olarak birlilte hareket etmişsiniz,eşiminde beş kardeşi vardı ama nafile her biri köşesine çekildi,,eşim büyük olmanın zorluğunu çeksede anne babaya bakmanın onurunu gururunu yaşadı...o yaştaki yakınlarımız çocuk gibiler her zaman sevgiye ihtiyaçları var,,,
Sevgiler
Su dem
İleride ''Ben elimden geleni yaptım diyebilmek'' amacımız...
Paylaşılarak, elbirliği ile yapıldığında şüreç daha rahat işleyecektir elbet...
Eşinizle birlikte bu konuda zorluğu siz çekmişsiniz ama dediğiniz gibi sonrasında anne babaya bakmanın, onların duasını almanın, iç huzurunu duyabilmek ne kadar hoş bir duygu..., Bu içten paylaşım ve etkili yorum için tekrar teşekkürler...Selam ve saygılarımla....
