MUTSUZLUKLARIMIZA EBEVENLERİN ETKİSİ

Kimse mutsuz bir yaşam istemez. Ama bileisteye evlatlarımızı mutsuz ediyoruz. Çünkü bize de öyle öğretildi. Çünkü bizim de ebeveynlerimiz bizlere müdahil oldular. Ve bu müdahaleyi yaparken de adına Ana yüreği, baba emeği denildi.

Türk kültürü gibi nesilden nesile aktarıldı. Nihayet vazgeçemediğiniz kültür meyvesini verdi ve bizleri mutsuz etti. Edinilmiş alışkanlık neticesi, biz de kendi çocuklarımıza müdahale ettik, ediyoruz, edeceğiz!

Evlendiğimiz gün, evli olduğumuzu sandık. Ne var ki, evsizleşmeye kapı araladığımızın farkında varmadık.

Karşıt cinsler bir araya geldik. Asla eş olamadık!

Mahremiyetimizi, kayınvalidelerimiz yıkıp geçti, yerle bir etti! Bu da yetmedi, baldızlarımız, gorumcelerimiz yerle bir olan mahremiyetin üstünde tepinip, çöpe attı!

Kocaman kocaman hayallerimiz oldu. Bir türlü güzel anılar biriktiremedik!

Başımızı sokacak, barınacak geniş evimiz oldu. Ama yuvamız olmadı!

Birbimizde yaralar açtık. Açtığımız yaraya merhem arayıp, yarayı onarmadık!

Birimiz sorunlarla boğuşup, acı içinde kıvrandık. Diğerimiz çözüm arayışına girip, çare bulmadık!

Kısaca biz, kadın ve erkek, birbirimizin elini kavrayıp, yanında hiç olmadık!

Suçsuz, günahsız çocuklarımız oldu. Çocuklarımızın hatırını bile yok saydık. Evlat sahibi olamadık!

Bir yastıkta kocayın temennisi, bir müddet sonra, (tırnaklar yerlesti ve) ayrı ayrı odalarda, ayrı ayrı yataklarda yattık!

Aynı koltukta sarılarak oturup, aynı filmi seyretme şansını yakalayamadık.

Evliliğe dair, yuva sahibi olmaya dair bütün hayallerimizi ebeveynlerimiz çaldı!

Nihayeti; senin ailen, benim ailem.
Senin sorunun, benim sorunum.
Senin derdin, sıkıntın, tasan, benim derdim, sıkıntım, tasam hizipleşmesi neticesinde; ben olduk, sen olduk, bir türlü biz olamadık. Bir türlü aile olamadık!

Çünkü çekirdek aile kavramını akletmedik!
Doğup büyüdüğümüz aileyi, doğurup büyüteceğimiz ailenin hep önünde tuttuk!

Çünkü ailelerimizi o kadar müdahil ettik ki hayatımıza, biz bizi yaşayamadık!

Biz, bileisteye mutsuzluğa davetiye çıkardık! Dört duvar arasında iki düşman gibi yaşadık!

Bu yüzden yeni evlenen cocuklarınızın hayatına, yasamlarına müdahil olmayın. Kendileri istediğinde, bir misafir gibi gidin, bir misafir gibi dönün!

Efkan ÖTGÜN