Tâbînin büyüklerinden zühd ve takvasıyla meşhur Âmir b. Abdullah rahmetullahi aleyh, akıl sağlığı yerinde olmayan kimselere yemek yedirir, karınlarını doyururdu.

Kendisine;

- Onlara niye yemek yediriyorsun, onlar bunu bilmezler ki, dediklerinde şöyle karşılık vermişti:

- Onlar anlamasa da Allah Tealâ biliyor ya. Bu bana yeter.

~İmam Şa’rânî, Tabakâtü’l-Kübrâ~

İyilik, o görüyor, o biliyor diye yapılınca güzeldir, ama bu hal nefs’e çok ağır gelir. İnsanoğlu nefsine her ağır geleni yapsa Cennete gider.

Nefis, şeytanın yamağıdır çünkü. Bir gem takip nefsimize, susturabilsek eğer Aldığımız her nefesin şükrünü eda edebilir, attığımız her adımda doğru yöne gidebiliriz.

Allah için veren, o bilsin yeter diyen, diyebilen, Allah için seven, Allah için ölen güzel insanlar hatrına dönüyor dünya.

Nefsi için yaşayan, nefsine kul köle olan insanlar yüzünden ölüyor insanlık...

Eğri yolunda, doğru yolunda sonu aynı köprüden geçer.
Esas mesele köprüden geçtikten sonra başlar.
Attığın her adımın, ezdiğin her karıncanın, bastığın toprağın, çiğnediğin otun, "seviyor sevmiyor" gibi lüzumsuz işler için koparttığın her papatyanın, tek tek her yaprağının hesabını vereceksin.
Yani bunlar daha en ufak hesaplar, gerisini sen düşün...!

Tâbi ki bunların yanısıra,kimsenin ayağına takılmasın diye yoldan çektiğin küçük bir taşın, su verdiğin kedinin, incitmekten korktuğun her canlının ve en küçüğünden en büyüğüne, yaptığın bütün iyiliklerin karşılığını da orda bulacaksın...

Seçim senin...!

Görsel alıntıdır.