Yazmak, Akıl işidir,
Demişti bir üstadım
Peki Hiç, yazabilir mi?
Belki bu değildi
Cevabını asıl aradığım

Oysa beni o geçitlerden
Ruhumun parçalarıyla
Evet, nice tecrübelerim
Hafızam, merakım da getirmişti
Duygularım, korkularım, sevgilerim
Tutkularımda da belki
O, seni seviyorum, iyi ki, diyen
Yüreğim de vardı
Belki suretini, aynasını göremediğin
Sesini tam duymadığın
Tebessümüm de
Belki nice endişem, sancım da
Yangınım, korum
Oysa her geçip giderken
Yollarındaki adımlarda
Varlığını kalbimde çarptırdıkça
İçlenen, buğulanan, nemlenen
Gözlerince taşan
Aka aka, yaşlarla ağlayan
O, çocuk yüreğim de

O geçişe , kavşağa
Bisiklet sürerek varmıştım
Hani, bir zamanlar ki gibi
İlk bindiğimde,
Sokaktan yokuş aşağı
Köşedeki bir kaldırıma çarpıp
Yüzümü duvara sürdüğüm
Sonra defalarca düşüp belki de
Hatta ayağımı, bileğimi,burkup, incittigim
Sonra bir keresinde, çakıllı zeminde
Sol dizime batan camı
Kanaya kanaya, kimseye göstermeden
Kendi ellimle çıkarttığım
Ama hiç, bir şey olmamış gibi
Günlerce, o yaralarla ya da ağrılarla dolanıp
Nefes aldığım, adım attığım

Sonra bana, canımdan,
Evladımla,birlikte seyredelim
Diye hevesle
Onun şehrinden başlayarak
Canıma, ondan, haberler saldığım
Farklı bir açıdan, görece
Aynı anda iletişip
Konuşup, görüp, sarılarak belki
Onunla paylaştığım, geçirdiğim
Nice anılarıyla, anlarla
Ve de hayalleriyle

Belki tek, bir, yoldan geçer gibiydi
Her şey ve hiç bir şey
Oysa nedenler de , sonuçlar da
Araçlar da, tek değildi
Akılla, başlayan minvalde
Yürekten niyetlerle desteklenmişti
Kesişebildikce hücrelerde
Canda ve derinlerde