Ben Demek İstiyorum

• 17 Nisan 2024 Çarşamba 17:49:33

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Benim kitabımda herkesin yaşadıkları yazıyor. Sıradan bir evlilik,alışılmış bir mutsuzluk, tüketilmiş umutlar.
Dayak yiyerek yaşayan bir kadın, dayak yemeden yaşayan bir kadın.Yemek yaparken eteğinden asılan çocukların ağlanmalarına eşlik eden arabesk şarkılar. Sonunda ölü bir adam ve bir de törelere kurban edilmiş bir hayat.Acım başka acılardan farklı değil, sevincim de öyle diyebilmeyi isterdim. Birbirine çok benzemesine rağmen yine de birbirinden çok farklı olan ama aynı hayatlar dediğimiz hayatlardan bir tanesi benim hayatım. Benim hayatım benim değildi.
Belki yirmi yaşıma kadar olan zaman bana aitti, yarısını yine aileme sayarsam, bütün ömrümden bana kalan on yıl. Sadece on yıl. Ömrümün geri kalanı benden çalınmış zamanlar. Bir Adama, üç çocuğa,akrabalara, komşulara, sözde arkadaşlara ve sokakta tanımadığım insanlara çaldırdım hayatımın geri kalanını.Kararlar insanların hayatlarını etkilerler ama bazen hayatınızın tamamını etkileyen bir tek karar olur.Sadece bir tek karar bütün hayatınızı belirler.
Yaşadıklarınız ne olursa olsun, sebebinin aldığınız o kararın olduğunu en iyi siz bilirsiniz, başkaları yaşadıklarınıza kader dese de. Kader olmadığını siz bilirsiniz. Bütün bunların sebebi, zamanında aldığınız o yanlış karardır, bunu sadece siz bilirsiniz.Başlarda anlatmaya çalışırsınız ama zamanla pes eder,kendiniz de buna kader demeye başlar ve bu yaşananları herkesin kabullendiği şekliyle kabullenirsiniz.Hayat böyle, hepimizi bir şekilde ikna ediyor eninde sonunda.
Eşyaların eskimesini, eskiyenin atılmasını ve bazen yerine yenisinin alınmasını kabul eder gibi, umutlarımızın, sevgimizin ve kendimizin eskimesini, atılmasını ve bazen yerine bir yenisinin konulmamasını kabulleniyoruz.Bizi bizden çalan, bize kendimizi unutturan ve nihayetinde bizi yok eden ne kadar çok şey var bu hayatta.Biz, kim bu biz? Ben demek istiyorum, artık ben. Kim bu ben? Babamın elini tuttuğu kızı olan ben mi, örgülü saçlarıyla terzilik kursuna giden ben mi, annesinin hışmına uğrayan ben mi, abisinin orospu gözüyle baktığı ben mi, erkeklerle arkadaş olabileceğini düşünen ben mi, inat uğruna evlenen ben mi, kucağında üç çocuk bulan ben mi? Hangi ben? Okul bahçesinde gelecek hayalleri kuran ben.Halk dansları öğreneceğim, voleybol oynayacağım, yabancı dil kurslarına gideceğim, dünyayı gezeceğim, evlenmeyeceğim diyen ben. Aşık olan yaşıtlarıma gülen ben, bana aşık olduğunu söyleyen erkeklerle dalga geçen ben. Saçlarımı örerken kurduğum hayallerimi istiyorum. Hatıra defterime yazılan dileklerin gerçekleşmesini istiyorum.
Bir inat uğruna harcadığım hayatımı geri istiyorum. Yanlış bir karar aldım ama bu sadece benim yanlışım değildi. Hepinizin bir payı var, hepinizin. Gözlerinizin,dilinizin, umduklarınızın, beklentilerinizin, korkularınızın, sanılarınızın payı var. Aslında kararım yanlış değildi, hakkında karar kıldığım insan yanlış insan çıktı. O da benim istediklerimi isteseydi, aldığım bu karar hayatımın en doğru kararı olabilirdi. O yaşarken benim hayatımdan çaldığı yetmezmiş gibi, ölüp giderken de beraberinde hayatımın geri kalanını da alıp gitti. Bir insanı tüketmek bu olmalı. O beni tüketti. O diyorum, onun bende bir adı bile kalmadı.
Yoruldum.Yoruldum artık kendime sarılmaktan.