KIRLANGIÇ BEDDUASİ



Akşamüzeri balkon kapısını kapatıp salona geçerken balkonda kıyamet koptu. Bir sürü serçe balkon demirlerinin üstüne konup çığlık atmaya başladılar. Hanım bana bakıp; Gördün mü çocukları unutmuşuz , geldiler istihkaklarını istiyor diye gülümsedi…

Balkon kapısının önünde duran bulgur dolu cam kavanozu alarak balkona çıktı. Serçelerde bir sevinç, bir serenat ,o yarı güvensiz ürkek tavırlarıyla karşı binanın pervazlarına konup anlamadığım bir dille anlamadığım türküler söylemeye başladılar.

Ben de balkona çıkıp oturdum ve manzarayı seyretmeye koyuldum… Hanım kuşlarla muhabbete tutuşmuş, karşılıklı söyleşiyorlar, ben; Hanıma, laf ediyorum.
“ Bir kilo bulgur kaç para , bunlar ayda en az beş kilo yerler “ diyorum muzip bir eda ile;
Hanım çıkıştı;

Sus bakayım! Duyan da gerçek sanacak , kedilere aylık onca mama parası veren sen kuşlara laf etmezsin…diye çıkıştı…
Ayni anda kuşlardan biri hemen önümdeki demirin üstüne konarak bana döndü ve inanılmaz bir kızgınlıkla ötmeye başladı…

“Sana küfrediyor bu ufaklık , diyerek güldü hanım… Bir kahkaha da ben attım…

Kuşlar hanımın elinin dibinde hemen, elini uzatsa tutacak gibi…

Sesleri ve çığlıkları minnet dolu , hissediyorum bunu…Biraz da kıskanıyorum aralarında ki bu yakınlığı…İnanılmaz sohbetler ediyorlar, bizimki onlara söyledikçe onlarda bizimkine serenat ediyorlar…

Sabahları ve akşamları hemen hemen ayni sahne tekrarlanıyor, biz unutsak Serçeler açık balkon kapısından içeri girerek inanılmaz bir kızgınla hanıma sitemde bulunuyor hanımda yemeklerini veriyor…

Biz balkonda böyle yalandan cebelleşirken yeni gelen komşumuz yan balkondan başını uzatarak iyi akşamlar dileğinde bulundu…

“ Ay bayıldım , komşu bu muhabbete” dedi

“Sen buna bakma Ülker Hanım, bana böyle takılmazsa işleri rast gitmez bunun, ”dedi

“Biliyorum, komşu; Kedilere yaptıklarını yakından gözlemliyorum” dedi

Sonra derin bir iç çekti…

Gözleri karıncalandı, bakışları denizin gri rengine karışıp kayboldu ufukta. İri , kara gözlerinde kocaman bir damla yaş, kısa saçlarını parmaklarıyla düzelterek ;
“Rahmetli eşim ,”dedi…
Derin bir nefes aldı…Yetmişinde hala çok güzel olan bu kadın gençliğinde kim bilir ne canlar yakmış diye düşünürken , titreyen bakışlarıyla bana baktı ve ağlamaklı bir sesle konuşmaya başladı…

“ Bu daireyi aldığımızda evliğimizin onuncu yılları falandı , iki oğlumuz vardı , Mardin de müstakil bir evimiz biraz da paramız vardı…
Hayatı toparlamış , kendi yağımızla kavrulurken bir tanıdığımızın önerisiyle bu daireyi de yazlık olarak aldık…
Her sene Hazirandan Eylül’e kadar gelip kalıyorduk, çocuklar ve eşim mutlu bir hayat sürüyorduk…”
Gözleri daldı, balkondan denize baktı, derin bir iç daha çekti

“Bu daireyi aldığımızın ikinci yılında ; Yani 1978 de Haziran ayında değil de Mayıs’ da geldik yazlığa..
Tabii o zamanlar yeni bina her taraf pırıl pırıl…Bir geldik balkonların tamamı ve saçaklar kırlangıç yuvası…
Ön ve arka balkon oturulacak gibi değil, kuş boku dolu…Bir de çığlıkları var katlanabilmek mümkün değil..

“ ay bu ne rezillik, dedim, demez olaydım keşke… Eşim paspas sopasını eline alarak balkonda ve saçaklarda ne kadar kırlangıç yuvası varsa hepsini kırıp döktü… Tabii yuvalarda yavrular da vardı…

Yavrularına yiyecek getirmek için gitmiş olan anne kırlangıçlar döndü ...”

Derinden titredi.. güzel gözleri irileşti ve akşamın karanlığıyla birlikte büyüdü , büyüdü…

“Günlerce balkonda , pencereler de bir figan bir çığlık anlatamam…
Gelip , gelip camlara pike yapıyorlar ,anlamadığımız dilde bize bir şeyler anlatmaya çalışıyorlar…
Bir ara eşim ; keşke yapmasaydık ,dedi

Ah keşke dedim…

Bir hafta boyunca sabah akşam balkona ve pençelere gelerek çığlık çığlığa haykırıp durdular…Resmen ağıt yaktılar, göz göze geldiğimizde öyle derin bir ah ettiler ki çığlıkları karşı mahallelerden duyulur olmuştu…

Yuvalardan düşen yavru kırlangıçlar ölmüş, saçaklar birer virane tenha olmuştu… İki oğlumuz vardı ve ben birden korktum…

Akşam eve gelsem ki ev yıkılmış olsa ve çocuklar ölmüş olsa ne yapardım… Başımı demirlere vura vura ağlamaya başlamıştım…

İçim geçmiş; bir ara kendime geldiğim de Eşim salonun ortasında boylu boyunca yatıyordu… eğildim nabzına baktım ölmüştü… Bu sitede doksan daire var , hiçbir balkonda kırlangıç yuvası yok…

Kırk yıl geçti eşim öleli… Nerde bir kırlangıç çığlığı duysam bir kırlangıç bedduası var diye kahırlanırım…”

Üçümüzün de gözleri yaşlanmıştı… Hanımın Titrek bir sesle mırıldandığını duydum…”Yok bu öyle yapamaz…”Sonra bana baktı “iyi ki de yapamaz” diye hıçkırarak içeriye kaçtı…

Kirli bir serçe gelip paslı balkon demirine konarak bana bağırmaya başladı…
“ bak annesine nasıl sahip çıkıyor serçe,” diyerek söylendi Ülker Hanım…
Bütün gece kırlangıç çığlıklarıyla boğuşarak uyumaya çalıştım ama başaramadım… Gün ağardı güneş balkonları selamladı .Balkona çıktım ne bir kuş ne bir kumru…

“ Kuşlar yok, dedim ,kahvaltı hazırlayan eşime… bir kahkaha attı… Bulgur kavanozunu alarak balkona çıktı yandaki ağaçlardan onlarca kuş çığlık çığlığa balkona üşüştü…
İşte mutluluk bu diye geçirdim içimden

Bir neşe… Bir türkü ki yaşamak üstüne… Denize baktım, güneşi selamladım ve teşekkür ettim kuşlara…
İstemem olmasın kimseye kuşların öfkesi ve kırlangıçların bedduası diye geçirdim içimden

Sonra Bedri Tokul ağabeyimi arayıp bir kaç şiir okuyayım diye geçti içimden...

içeri geçtim...


15 nisan 2024
S.Öztürk/ Alanya