MERHAMET ÇINARIM

• 21 Mart 2024 Perşembe 01:45:35

Mutlaka önerimdir yazımı bu parça ile okumanız; Gavin Luke - Beyond Imagination

’Uzun bir ağacın dar kavuğunda, rüzgarın uğultusunda, yaprakların hışırtısında kayboldum… Binlerce yıl öncesinde veya sonrasında… Sığındım bir ağaca, sığındım yüzyıllık merhamet çınarına… Kuşattı beni, sardı sarmaladı tüm benliğimi…

Yakama yapışan ani bir korkuydu, her şeyi başlatan sahi… Çıldırtırcasına zihnimi, yok edercesine kalbimi, yaşamak isteyen tüm benliğimi esir alışı daha dün gibiydi… Korkunun girdabında eşsiz bir acziyet ile ellerimi başımın üzerine kaldırışım, gözlerimden dökülen o korkular, yenik düşen nefesim, kalbim ve tüm değerlerim…

Kabzasından çıkarılan bir bıçak gibi soğuk ve sert, korku dolu dünlerin resmi… Her şey yok edilmek için benden koparılıyordu sanki... Uykularım, uykusuzluğum, hayallerim, umut dolu gözlerim ve de neşeli hallerim… Bütün hepsi elveda dercesine, kanatları kırılmış kalbimde çırpınan bir serçe gibi…

Anlam kelimesi anlaşılmak istiyordu o günler yaşanırken sanki, hırpalanmış bütün hislerim karşımda dikili ’İyileştir bizi’ diye haykırıyordu… Tüm bunlar yaşanırken, çare bilmeyen sessizliğimde, ruhumda yankı bulan bir fırtına beni alıp uzaklara götürdü…Fırtına dinip emin bir el ile kıyıya vardığımda ise ne ben ne diğerleri beni tanıyabildi…

Eski ben değilim…
Sesim, nefesim başka bir alemden gelme…
Durgun ve sessizim,
Yenilmişim bir şömine önünde.
Çığlıklar sonrası yankılanan o kısacık andan birindeyim…
Korkmuyorum savaşlarımdan,
Kayıplarımdan veya kazançlarımdan…
Bütün mesele idrak edebilmek.
Ya geçmişi ya da en azından şimdiyi…

Dilimde ispata hazır deliller,
Sırtımda eskimiş onlarca yeminler,
Bana uzak, bana tuzak ve bir yabancı sanki…
Bir keşif belki de, ezelden beri.
Var olup görülmeyi isteyenleri…
Unutmadım, her şeye rağmen yakamda taşıyorum izleri,
Ve de sizleri…
Ben benden gideli bana başka biri geldi…
Tutunuyorum kendime, tutuyorum kendimi,
Bırakmam mümkün değil ki…
Yaşama ispat edeceklerim var,
Bir de söylemeyi beklediğim satırlarım’ dedi göğsünde yuva yapan acıları gözyaşında eriten zarif bir ruhun sessizliği…

Kimdi tüm bunları söyleyen hangi ülkenin çaresizi? Belki de yüreklerimizin derininde taşıdığımız bizlerden biri… Kaç kişiyi taşıyor ruhumuz. Bir bedende kaç kişiyiz? Söylemek itiraflarda gizli. Kimler dürüstçe ben de zamanında yenildim kendime diyebildi? Hangi savaşlarda kaybettiniz kendinizi? Kendinizi kendinizden korumaya çalıştığınız anlarınızda oldu mu sahi? Yıkık çatıların altından nefes alır gibi geceleri buldunuz mu kendinizi?

Bir zamanlar herkes için;
Kapıların sürgüsü çekildi. Terkedildi bütün evler. Kuruyan çimenler bir daha yeşermez dedik. Bizden habersiz aldırmaksızın sokak ortasında yanan koca bir ateş buna da şahittik. Hüsrana uğradıkça hayaller, yakılmış defterler, unutulmuş bütün isimler… Tozlu gri bir havada asılı kalmış bütün, sitemler, inkarlar yeminler… Adeta bir zincir gibi asılıydı boynumuzda… Acılar, kaygılar, korkular, hayal kırıklıkları… Peki hangisi geçmedi? Hangisi sürgünden kaçıp gelen bir sevgili gibi sana sarılıp ‘Bitti artık yeşerdik’ demedi.

Her duygunun geçici oluşu şu anın dahi bizi terk edişi gibi kalıcı olmadığı, bununla beraber her bir acının biz de bıraktığı izleri en güzel haline çevirmek, adeta çiçeklendirmek elimizde.
Sırası gelmişti işte, merhamet çınarına sığınıp kendini affedenlerin yeniden doğuşuna şahit olmanın, ruhunda küslük bırakmadan hayal ettiği yarınları çağırmanın tam zamanıydı. Umut eden her kalbin bildiği bir cümle olmalı;
Bilinmez bir nimet ki, zamanda kendine yer bulup anı yeşertebilmek…

Ey Ellerimin titreyişinde,
Dilime pelesenk olan yarınlar,
Nedenlerde boğduğum çığlıklar,
Ey gölgesiz hayallerin toprağında ,
Göğsümde budak budak salınan yetimler,
Siz güneşte kuruyan acıların en tazesi…

Ey her doğuşuyla batışını hatırlatan güneş,
Sessiz bir ölümüm ben sanki…
Kıyılar kızıla boyalı,
Doğrusu mavi olmalı…
Kızgın kumsallarda sakladığım deniz yıldızı,
Sen söyle bu ölüm hangi doğuşun mihmandarı?

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN