Annemi kaybedeli 8 koca yıl, Babamı kaybedeli 3 yıl oldu. (3 kasım 2012’ de 4.üncü yılına girecek.) İnsan yaşamının kabullenilmesi ve başedilmesi en zor acısı ve ayrılığı : Ölüm!!!...
Her yara zamanla kabuk bağlar. İyileşir. Çoğunlukla da izi bile kalmaz. Ama bu yara, bu acı
geçmez. Sadece, onunla yaşamayı öğrenir, kabullenirsin.. Yoksa, bu acı kayıp, çok ağır bir -
kalıcı travma’ya- dönüşür ki; Hem, haleti ruhiyemiz bozulduğu gibi, hemde yitirdiklerimizi
asla geri getiremeyiz. İyisimi; Aile bireylerimizle, tüm sevdiklerimizle ilgili, bütün özel gün-
lerde (hatta her fırsatta) onlardan sevgimizi ve sayğımızı esirgemeden cömertçe sunalım
gösterelim... Bunu yaparken; Kapitalizmin, fırsatçı ve salt kâr amaçlı "Tüketim çılğınlığı"
tuzağına düşmeyelim. Sevgi dolu tatlı bir bakışı, samimi kalp’ten bir dokunuş ve sözcüklerle
taçlandırıp, an’ı ve sevgiyi doyasıya paylaşalım. Unutmayın ki, yaşamda -paylaştıkça artan tek
şey: Sevgi’dir- ..
Hayatta bazı şeyleri erteleyip, öteleyebilirsiniz. Ama söz konusu "Sevgi ve İnsan" ise, bunu
sakın yapmayın. Çünkü -yarın- çok geç olabilir. -Pişmanlık ve Keşkeler- hayatınıza girdimi, ağır
lığını kaldıramaz altında ezilirsiniz... Hayatta olan ve olmayan (öncelikle tüm Anne’lerin anneler gününü) tüm Baba’ların ve kendileride aynı zaman
da Baba olan Dede’lerin Babalar Gününü kutlar
ellerinden sevgi ve sayğıyla öperım. Hayatta olmayan "sevdiklerimin" cenneti benim kalbimde,
sevgimde, beynimde ve anılarımda ...
Tüm insanlara; Bol sevgili ve paylaşımlı nice özel
günlere temennilerimle...

17.06.2012