-Hepimizin hikâyesi demek abartı olsa da, bu yalnızca onun hikâyesi olmamalı-

Kendini aradı, bir başkasında. Varlığını idrak adına. İlk çoğaldı kendi içinde, her bir birim arayışını çoğalttıkça. Sorguladı, sorgulandı; yargıladı, yargılandı... Hemcinslerinin V şeklinde katar tutan turnalar kadar olamayışından içine devşirme bir W attı. İkile duydukça ikiledi, “V” yi ikileyip “W” edişi gibi. “V” den ikileyip, “W” ye gidişi gibi.

Sonrası iki ileri, bir geri adımla günde dünün ihanetini parçaladı. Günü kaçırdı. Aşkı, aşkla vurdu. Bir başkasında kendini buldukça, uzaklaştı kendinden. Vuruldu. Kendince. Vurulmaya gönüllüydü, kendi kalabildiğince.

Yollar dağılmıştı.
Yolcusu çoğalmıştı.
Üstüne üstüne geliyordu benzer yolcular.
Soluklanan
Soluklanırken yoran.
Kendiydi yine de,
İçindeki gemileri bir bir yakan.
Göz göre göre fiili işleyip de,
Her dem faili meçhul kalan.

Yollar dağılmıştı.
Varmak istenilen yerler,
Bir bir geride kalmıştı.
Her bir sapak,
İç yangınına çıkar olmuştu.
Çaresi olmayan.
Sayıklayan

En az iki başlıydı. İki başı mamuru sayıklıyordu. İki başı mamuru sayıklıyordu hemcinsi. Hızla imara açılıyordu yürekler, nazım planları yapılıp, gecekondularla istila ediliyordu. İmar Kanununda çıkmaz sokak ihdas etmek yasakken; çıkmaz sokaklarda geceler, şarkı söylüyordu; gündüzler, sayıklıyordu. Bir başı cellattı, bir başı idamını bekliyordu. Ölüyordu bir canda, diriliyordu bir başka canda. Öldürüyordu bir canı, diriltiyordu bir başka canı.

İki başı mamuru sayıklıyordu. Yollar dağılmıştı “W” ile. Sanki “V” nin çekim alanına katar tutacaktı da, yollar toparlanacaktı bir bir. Belki de bu yüzden sayıklıyordu. Alt üst olan dünya dönekti, “W” sözünden dönmüyordu. “V” olmuyordu. Sayıkladıkça mest oluyordu, mest oldukça yüreği katar başı, gerçeğin akımına karşı koyuyordu. Tıpkı tüm yazanlar gibi. Senin gibi.

Tıpkı tüm yazanlar gibi.
-Senin gibi.-
İç yangını alevlendikçe
Sayıklayandık.

Sayıklarken,
Yormayan(mıy)dık...