“Yazmıştım sonunu henüz başındayken ve bundan hiç pişmanlık duymadım. Kaybetmek de olası bir durumdur ve çoğu zaman ufuk açar ve çok farklı yolların görünür olmasını sağlamasıyla bilinir. Yine böyle bir zamanda böyle bir yola girmiştik ve durmayacağımızı biliyorduk hepimiz. Ya da yalnızca sen, ben değil...”

Uzun zaman sonra tekrar karşılaştığımda kendisiyle, bu kelimeler dökülmüştü dilinden. Yıprandığı çok açıktı fakat dik durmaya çalışması, konuşurken net olma uğraşı gözümden kaçmıyordu. Yenilmişti ve bu çok açıktı; yine de arka planda kazandığı da çok belliydi. Ne istediğini bilmeyen insanı mutlu edecek ya da üzecek şeyi kestirebilmek çok zordur, nitekim biraz önce çok istediği bir şeyin olmaması daha büyük haz verebilir kimi zaman böyle insanlara. Aynı zamanda zayıflıktır da bu yönleri, çünkü her an her başarıda ya da başarısızlıkta akılları diğer seçeneklerde kalır. Sabit kalmak bu yüzden en büyük ızdıraptır onlara, hayal kurmak bile işkence halini alır zamanla...

“Çok istediğime emindim fakat bir o kadar da istemiyordum, bazı şeyler uzaktan bakınca güzel; içlerine girince, o dünyayı tadınca büyüsü de bozuluyor her şeyin, tüm o ahenk içindeki mükemmel ortam küçük bir dokunuşla kaotik bir ortama dönüşebiliyor. Her ne kadar özenle dokunsak bile, uyumsuz tek bir hareket tüm güzelliği mahvedebiliyor. Bugüne kadar yaptığı dokunuşlarla karşısındakinin ruhunu arındıran birini tanımadım ben, ya da benim kuruntumdur, bilmiyorum...”

Zaman geçti. Bizim gibi, sen de kalmadın artık. Ben ise daima var olacağım kendi hikayelerimde, benimle...