(Bir sabah uyandığınız zaman bir uzvunuzun çalışmadığı durumu düşünebiliyormusunuz?)

Teyzem uzunca bir süre uzak bir yerde hastanede kaldı, yoğun bakımdaymış haber alamadık. Sonra bir ara üst komşusunun evi temizlediğini gördüm. Teyzeyi sorduğumda eve çıkacak dediler.

Birkaç gün sonra evde bir kalabalık göründü. Geldi teyzem dedim. Hemen biraz yemek yapıp eşimle gönderdim. Birkaç gün sonra kalabalık azaldı, kendim ziyarete gittim. Teyzemi salonda kanepeye yatak sermişler yatar buldum. Teyzem belli ki çok acı çekiyordu ve beni tanımadı.

Teyzemin baş ucunda koltuk değneği ile hareket eden tek bacağı kalçadan kesik bir bayan vardı. Kimsiniz diye sorduğumda kızıyım dedi.

Utandım kendimden; Çünkü ben çocuklarının teyzeyi terk ettiğini düşünüyordum. Hani hayırsız evlatlar yaşlı insanı tek başına bırakmışlar gibi geliyordu.

Bakıma muhtaç bir evlat, annenin etrafında ona hizmet edebilmek için dört dönüyordu.

Biraz daha konuştuğumuz zaman bacağını trafik kazasında kaybettiğini söyledi.

Birkaç gün sonra teyzemi kaybettik. Yanında toru topu beş kişiydik.

Herkes kapalı bir kutu. Kimse kimsenin ne yaşadığını bilmiyor, annemin sözü ile kapatacağım "her evde bir kazan kaynar bilki ne kaynar"

Her şeyin hayırlısını tüm edebiyat defteri üyelerıne dilerim.

Not: uzun bir aradan sonra teyzem öyküsünün 3. Bölümünü tamamladım.