Format

Hayat hayat derken
Hayatımız gidiyor
Gönlümüz isyan ediyor
Kalbimiz bizden kaçıyor
Ruhumuza nüfus ediliyor
Bedenimizin doğallığı
Kaybettiriliyor

Böyle olunca da
Biz biz olmuyoruz
Biz bizden kaçıyoruz
Arkadaşımız dan, eşimiz den, dostumuz dan uzak yaşamayı
tercih ediyoruz
Aslında bu yaptıklarımız; hayatı çok sevdiğimiz den kaynaklanıyor

Neyse, bir şekilde alıştık; benliğimizi kaybederek yaşamaya
Biz daha güzel yaşamamız gerekirken, bazen bize örnek oluyor; kuşlar, kediler ve diğer canlılar
Ama yine de utanmıyoruz, kendimizden, yaptıklarımızdan

Sanki belirli yazılımların yüklendiği bir robot gibiyiz

Aklımız, fikrimiz, ruhumuz, bedenimiz, gönlümüz, kalbimiz; bir duvar olmuş!

Elbette tüm insanlar aynı değil
Fakat insan olmayı başaranlar’ın da gerektiği gibi görevini yapmadığı kanaatini taşımaktayım

Yoksa bu güzelim dünya da; bu kadar kan, göz yası ve adaletsizlik olmazdı...