Korku insanın yitiği.

Çağın insanı “korku”yu yitirdiğinden beri bozuldu dünya.

Korku insan kadar eski…

Kelimeler zamansız sahiden.

Yazı kendi kendine dertleşiyormuş gibi, huyu huyuna, suyu suyuna; kendi yoluna ve kafasına göre yorumlamış içsel dünyasını...öyle ki bi an yorum yapmanın bile rahatsız edeceğini düşündüm. Bazı kalemlerin dışa dönükten ziyade daha çok içe dönük bir anlatımı var ve bu tarz konuşmalar beni daha çok içine çeker, daha bi merak uyandırır bende...ama konumuz şimdi benim ne hissettiğim falan değil, yazının tesiri altında kalıp, bunları söylememi tetikleyen bi şeyler var, tam olarak ne? ben de adını koyamıyorum ama hissediyorum.

Yazıyı okuyorum, hiç yorum yapmadan arkamı dönüp gidebilirim, yazarın da haberi olmaz ya da hiç oralı olmaz, bunu çok da kafaya takacağını, çemkireceğini sanmıyorum.

Kalabalıktan ziyade, herkesten uzakta, kimseye ilişmeden, göze batmadan yalnızlığını seven biri konuşuyormuş gibi bi etki yaratıyor yazar...

Yazının bana şu yazdırdıklarına bakar mısınız?

Yani işte insan demek ki çok etkilendiğinde anca böyle kırk yıllık ahbapmış gibi konuşabilir biriyle...

Umarım rahatsızlık vermemişimdir ama anlatım dilin ve yazın çok güzel...

p.s: "küçüktük inan, annemizin karnı kadar bir ülkemiz vardı."

ne denir ki başka👏👏