Sonra derin bir nefes aldım. Buruşturup yuvarlak yapıp sağa sola fırlattığım sayfalara baktım. Hepsini çözüp serdim önüme. O sayfaları ne için harcadığımı, onları hangi bıkkın duygularla buruşturup attığımı hatırladım. Her birinde aynı arayış vardı. Her birinde aynı hayal kırıklıkları. Sonra elde kalan sayılı sayfalara baktım. Dedim ki: Bu zincirleme artık kırılacak. Artık hiçbir sayfa yanlış bir arayış yoluna müsvedde olmayacak. Sonra kafamı kaldırdım, yürümekte ısrar ettiğim yollardan diğer yollara baktım. Sordum kendime: Aynı karanlıkta harcanmak, aynı çıkmazda savrulmak ve aynıların dahasında boğulmak için midir yaşamak? Dedim ki: İnanırsan mümkündür kalbin antik kentini çiçeklerle donatmak. Ve o kente yeni bir tohum ekme hevesini yerleştirebilmektir yenidenlere inanmak.

Selim Akgün