Zamanı behrin birinde beni bir arkadaşım vastasıyla bir radyoya davet ettiler. Güya o radyoyu el birliğiyle destekleyecektik. Bu sayede şairler şiirlerini paylaşma fırsatı bulacak ve Türk Edebiyatı’na bir nebze de olsa katkıda bulunacaktık. Her şey düşündüğümüz gibi oldu ve şiirler seslendirilmeye başladı. Bir gün, on gün elli gün derken herkesin şiiri paylaşılıyor ama benim şiirlere gelince pas geçiliyordu. " Bu Adam’ın şiirleri niye okunmuyor" diye Bir süre sonra etraftan sesler yükselmeye başladı. Bunun neticesinde Spiker bir açıklama yapmak zorunda kaldı. Açıklama aynen şöyleydi..
"Değerli arkadaşlar! şiir dediğimiz şey tamamen duygu işidir. Bizi insan yapan duygularımızdır. Bir şiir duygudan uzaksa o şiirin insanlığa verebilecek hiç bir şeyi yoktur. Bazı arkadaşların sayfasına gidiyorum ve şiirlerine bakıyorum "mafazanallah" duygudan eser yok. Eğer bir şairin şiiri bizim radyomuzda yayınlanmıyorsa o şair bizi değil kendini eleştirsin."
Bu durum karşısında ben hemen radyodan tıpış yaptım. Çünkü bu oluşumun bana verebileceği hiç bir değeri yoktu. Amaçları vıcık vıcık duyguyu kullanarak kitlesini artırıp popüler olmaktı.
Değerli tontonlarım! değerli tosunlarım İnsanı insan yapan duygular değil tamamen akıldır. Bizi diğer canlılardan ayıran beynimizdeki " Prefrontal kortesk" dediğimiz yapıdır. Savunma mekanızmamız zayıf olduğu için ve vahşi doğada cılız kaldığımız için bu bölgemiz gelişmiştir. Duygular bize mahsus değildir, bütün canlılarda mevcuttur. Onun için bazen akbaba kadar fırsatçı olmaya bazen fil kadar kindar olmaya bazen bal porsuğu kadar zalim olmaya devam edeceğiz. Gıçı başı, sağı solu belli olmayan bu duygular bizi istediği yere sürükleyecek.
Her zaman akla, mantığa inanan toplumlar sistemini kurup refah içinde yaşarken bizim gibi duygularla hareket eden toplumlar "ah" "vah" "tüh" demeye ve birbirlerini boğazlamaya devam edecek. "Merhameti gelişen toplumların adaleti gelişmez"