Gece dolaşıp gidiyor gündüzün ardından bir yerlere doğru...Alıp götürüyor ruhlardan, düşüncelerden, canlardan, eşyalardan topladıklarını. Bir yerlere ve bir şeylere doğru...Dur durak bilmeden...Acıları devşirerek...Derin mi derin...Ve karşılıksız...Bir dost gibi...Şimdi anlamını yitiren kelimenin anlatmak istediği gibidir gecenin yaptığı...Terentius diyor ya; ’’Onunla her şeyi paylaşmak zevkinden yoksun kalınca/ hiç bir zevki tatmamaya karar verdim.’’ Ya şimdi? Az daha Aristoteles gibi bağırası geliyor insanın: ’’Ey dostlarım, dünyada dost yoktur...’’

Hep böyle işte...Dünyanın kuruluşundan beri böyle...Devran böyle. Devrana, düzene ve fermana karşı durmak...Devranın, düzenin ve ve fermanın yanlışlarını haykırmak zor ve çileli iş...

Düşümdesin...Bir adım ötemdesin. Uzanıp da dokunamadığım. Ne yağan yağmur senden bir parça getirmeye muktedir...Ne esen rüzgar kokunu hissettirmeye...Sel de gelse, yel de esse; sen hep aynı yerdesin. Bir adım ötemdeki düşüncemdesin...Hep aynı yerdesin ve hep orada kalacaksın. Zaman değişecek...Devran değişecek...Ama sen değişmeyeceksin. Yerin değişmeyecek. Görüntün, gülüşün...Ağlayışın...Bakışın hep ayı kalacak...Kederli bir gözle bakacağım sana...Dalgınlığım hep aynı kalacak, isyanlarım hep aynı. Hep aynı kederle sarsılmak pahasına seni koruyacağım. ’’Donmuş zaman manzaraları gibi...Bir adım ötemde ve aynı...

’’Ben kendi yolumda dönüşsüz yolcu
Dönemem, dönemem çağırma beni
Ne ilk gidenim ben ne de sonuncu
Dönemem, dönemem çağırma beni

Başka bir yerdeyim senden çok uzak
Mazinin ipini elinden bırak
Zor değil geçmişi silmek unutmak
Dönemem, dönemem çağırma beni

Eski bir albümde yırtık bir resim
Ben ona tutkundum oydu hevesim
Arama boş yere, sorma nerdesin
Dönemem, dönemem çağırma beni’’