İçimde hep ince bir hüzün...
Çocukluğumda yaşımın epey ötesinde şarkılar dinlerdim. Yaşıtlarımdan farklı olarak, derin konulara merak, nezaketli ve dikkatli oyunlar...Söylediğim şarkılarda genellikle hüzün olurdu, gözlerim dolu dolu söylerdim. Hep bir özlem ve beklenti vardı neyi beklediğimi bilmeden.

Yıllar geçti aradan çok değişmedim, değişemedim... Belki de beni ben yapan özellikti, değiştirmek istemedim...
Çocukken değişmeyen alışkanlıklar, ilerisi için, köklenip kalıyor, yedide neysen yetmişinde de o oluyorsun...ama bir farkla...Hayaller eşlik ettiği için olabilir; çocuklukta duygusallık pek olumsuz etkilemezken, ilerleyen yıllarda belki birikimlerin de etkisiyle, canınız acımaya başlıyor...

Şimdi geriye dönüp bakıyorum, en güzel en mutluluk anında bile, bir hüzün çıkarımında olmakta neyin nesiydi... Çok gülen çok ağlar derlerdi eskiden. Bu sözün yanlış yansıması mıydı çocuk yüreğimdeki.. Ya da hep deniyor ya günümüzde, ’’aile aktarımı’’... Acaba köklerimin, karmasının etkileri miydi... Yoksa ön ad olarak hüzün mü koymuşlardı adımı, hiç haberim olmadan... Belki Neşe denilseydi daha neşeli ve mutlu olurdum. Veya Sevinç..

Sevinç demişken içim acıdı birden... İlkokul arkadaşım Sevinç düştü aklıma... Hem mahalleden, hem okuldan, sınıf arkadaşım... ilkokulda annesini, ortaokulda ablasını kaybedip erkek kardeşleri ve babasıyla, evlerinin birden bire büyüyüvereni olan Sevinç... Genel anlamda pek yaslı, üzgün ve ağlamaklı hatırlamam kendisini...Hayalleri vardı. Kavuştu mu hayallerine bilmem..

Herkesin imtihanı da gerçeği de kendi içinde. Algısı, sevinçlere ve hüzünlere verdiği tepkiler kişiden kişiye farklılık gösteriyor.. Olaylara bakmak ve görebilmek durumu, her bireyin kişiliği ölçüsünde... Kimisi düştüğü ateşte, sığındığı bir köşede belki şükür belki hüzün içinde... Kimisi de tüm nimetler elinin altında olmasına rağmen yine kalbinden bir köşede, belki şükür belki de hüzün içinde...Umutları, hayalleri olanları ise her durumda iyimser gördüm, tutunacak dalları vardı çünkü...Zaman zaman rüzgarlarda savrulsalar da...

Genlerle geçen bir yatkınlık veya çevre faktörünün etkisiyle de olsa, elinden geldiğince olumsuz duygu ve düşünceleri sonlandırmalı ve hayatta hep bir umudu, hayalleri olmalı insanın ki; daima sevinç ve mutlulukla kalabilsin...Rabbim huzur ve mutluluk versin kalplerimize...